زمان مطالعه: < 1 دقیقه قرآن «پس روى خود را با گرایش تمام به حق، به سوى این دین کن، با همان سرشت خداوند، که مردم را بر آن، سرشته است. آفرینش خدا، تغییرپذیر نیست. این است همان دین پایدار؛ ولى بیشتر مردم نمى دانند». «[این است] نگارگرى خدا، و کیست خوش نگارتر از خدا؟ و ما پرستندگان اوییم». حدیث 112. التوحید – به نقل

زمان مطالعه: < 1 دقیقه الکتاب «وَ هُوَ الَّذِى جَعَلَ الَّیْلَ وَ النَّهَارَ خِلْفَةً لِّمَنْ أَرَادَ أَن یَذَّکَّرَ أَوْ أَرَادَ شُکُورًا».(1) «قَالَ هَذَا مِن فَضْلِ رَبِّى لِیَبْلُوَنِى ءَأَشْکُرُ أَمْ أَکْفُرُ وَ مَن شَکَرَ فَإِنَّمَا یَشْکُرُ لِنَفْسِهِ وَ مَن کَفَرَ فَإِنَّ رَبِّى غَنِىٌّ کَرِیمٌ».(2) «وَلَقَدْ ءَاتَیْنَا لُقْمَانَ الْحِکْمَةَ أَنِ اشْکُرْ لِلَّهِ وَ مَن یَشْکُرْ فَإِنَّمَا یَشْکُرُ لِنَفْسِهِ وَ مَن کَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِىٌّ حَمِیدٌ».(3) «إِنَّا هَدَیْنَاهُ

زمان مطالعه: < 1 دقیقه قرآن «اوست کسى که براى هر کس که بخواهد عبرت گیرد یا بخواهد سپاس گزارى نماید، شب و روز را جانشین یکدیگر ساخت». «گفت: این، از فضل پروردگار من است تا مرا بیازماید که آیا سپاس گزارم یا ناسپاسى مى کنم. و هر کس سپاس بگزارد، تنها به سود خویش سپاس مى گزارد، و هر کس ناسپاسى کند، بى گمان،

زمان مطالعه: 2 دقیقه الکتاب «خَلَقَ الْإنسَانَ- عَلَّمَهُ الْبَیَانَ».(1) الحدیث 117. الإمام علیّ علیه السلام: لِلإِنسانِ فَضیلَتانِ: عَقلٌ ومَنطِقٌ؛ فَبِالعَقلِ یَستَفیدُ، وبِالمَنطِقِ یُفیدُ.(2) 118. عنه علیه السلام: المَرءُ بِأَصغَرَیهِ: بِقَلبِهِ ولِسانِهِ، إن قاتَلَ قاتَلَ بِجَنانٍ، وإن نَطَقَ نَطَقَ بِبَیانٍ.(3) 119. عنه علیه السلام: کَمالُ الرَّجُلِ بِسِتِّ خِصالٍ: بِأَصغَرَیهِ وأکبَرَیهِ، وهَیئَتَیهِ، فَأَمّا أصغراهُ: فَقَلبُهُ ولِسانُهُ، إن قاتَلَ قاتَلَ بِجَنانٍ وإن تَکَلَّمَ تَکَلَّمَ بِبَیانٍ، وأمّا أکبَراهُ

زمان مطالعه: 3 دقیقه قرآن «انسان را آفرید. او را گویایى آموخت». حدیث 117. امام على علیه السلام: انسان، دو امتیاز دارد: خِرد و گویایى. با خِرد، بهره مى گیرد، و با گویایى، بهره مى رساند. 118. امام على علیه السلام: [ارزشِ] انسان، به دو عضو کوچک است: به دلش و زبانش. اگر بجنگد، دلیرانه [با دلى قوى] مى جنگد، و اگر سخن بگوید،

زمان مطالعه: < 1 دقیقه 124. الإمام الصادق علیه السلام – لِلمُفَضَّلِ بنِ عُمَرَ ـ: اُنظُر یا مُفَضَّلُ إلى ما خُصَّ بِهِ الإِنسانُ دونَ جَمیعِ الحَیَوانِ مِن هذَا الخَلقِ، الجَلیلِ قَدرُهُ، العَظیمِ غَناؤُهُ، أعنِی الحَیاءَ، فَلَولاهُ لَم یُقرَ(1) ضَیفٌ، ولَم یُوفَ بِالعِداتِ، ولَم تُقضَ الحَوائِجُ، ولَم یُتَحَرَّ الجَمیلُ، ولَم یُتَنَکَّبِ القَبیحُ فی شَیءٍ مِنَ الأَشیاءِ، حَتّى أنَّ کَثیرا مِنَ الاُمورِ المُفتَرَضَةِ أیضا إنَّما یُفعَلُ لِلحَیاءِ،