زمان مطالعه: < 1 دقیقه الکتاب «أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاکُمْ عَبَثًا وَأَنَّکُمْ إِلَیْنَا لَا تُرْجَعُونَ».(1) «یَاأَیُّهَا الْإنسَانُ إِنَّکَ کَادِحٌ إِلَى رَبِّکَ کَدْحًا فَمُلَاقِیهِ».(2) «وَ مَا خَلَقْنَا السَّمَاءَ وَ الْأَرْضَ وَ مَا بَیْنَهُمَا بَاطِلاً ذَلِکَ ظَنُّ الَّذِینَ کَفَرُواْ فَوَیْلٌ لِّلَّذِینَ کَفَرُواْ مِنَ النَّارِ- أَمْ نَجْعَلُ الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ کَالْمُفْسِدِینَ فِى الْأَرْضِ أَمْ نَجْعَلُ الْمُتَّقِینَ کَالْفُجَّارِ».(3) «أَمْ حَسِبَ الَّذِینَ اجْتَرَحُواْ السَّیِّئاتِ أَن نَّجْعَلَهُمْ کَالَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ

زمان مطالعه: 2 دقیقه قرآن «آیا مى پندارید که ما شما را بیهوده آفریدیم و شما به سوى ما باز نمى گردید؟!». «اى انسان! به راستى که تو به سوى پروردگار خود به سختى در تلاشى و او را ملاقات خواهى کرد». «ما آسمان و زمین و آنچه را میان آنهاست، به باطل نیافریدیم. این، گمان کسانى است که کافر شده اند. پس واى

زمان مطالعه: < 1 دقیقه آیات و احادیثى که موضوع آنها حکمت آفرینش انسان است، به سه دسته تقسیم مى شوند: دسته ی اوّل، آیات و احادیثى که تأکید مى کنند خلقت انسان، بیهوده و عبث نیست؛ بلکه داراى هدف و حکمت است، مانند این آیه: «أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاکُمْ عَبَثًا وَأَنَّکُمْ إِلَیْنَا لَا تُرْجَعُونَ.(1) آیا گمان بُرده اید که شما را بیهوده آفریده ایم و

زمان مطالعه: 2 دقیقه قرآن کریم، در ادامه ی تبیین مراحل آفرینش انسان، تصریح مى فرماید: «هُوَ الَّذِى خَلَقَکُم مِّن تُرَابٍ ثُمَّ مِن نُّطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ یُخْرِجُکُمْ طِفْلاً ثُمَّ لِتَبْلُغُواْ أَشُدَّکُمْ ثُمَّ لِتَکُونُواْ شُیُوخًا وَ مِنکُم مَّن یُتَوَفَّى مِن قَبْلُ وَ لِتَبْلُغُواْ أَجَلاً مُّسَمًّى وَ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ.(1) او کسى است که شما را از خاک، سپس از نطفه، و سپس از خون

زمان مطالعه: < 1 دقیقه حکمت دیگر خلقت انسان، ابتلا و آزمایش است: «الَّذِى خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَیَاةَ لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً.(1) اوست که مرگ و زندگى را آفرید تا شما را بیازماید که کدامتان بهترین کردار را دارید». گفتنى است که آزمایش خداوند متعال به منظور آگاهى یافتن نیست؛ بلکه حکمت آن، شکوفا کردن استعدادهاى انسان است، چنان که از امام على علیه السلام

زمان مطالعه: < 1 دقیقه حکمت دیگر آفرینش انسان، که در قرآن بدان تصریح شده، عبادت آفریدگار است: «وَ مَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ.(1) جنّیان و انسیان را نیافریدم، مگر براى عبادت». به کارگیرى اندیشه و شناخت آفریدگار، در واقع، مقدّمه ی شکوفایى استعدادهاى انسان است و شکوفایى استعدادهاى وى، در گرو فرمانبرى او از خداوند متعال و عبادت اوست، چنان که امام