زمان مطالعه: < 1 دقیقه واژه ی «اُنس» در لغت، ضدّ «نُفور (گریز)» و به معناى «آرام یافتن به چیزى» و «خو گرفتن» و «دل بستگى» به آن است. راغب اصفهانى در تبیین معناى «اُنس» مى گوید: الاُنسُ خِلافُ النُّفورِ.(1) اُنس (آرام یافتن با چیزى)، خلاف نُفور (رمیدن) است. همچنین ابن فارس، این واژه را چنین ریشه یابى مى نماید: الهَمزَةُ وَ النّونُ وَ السّینُ

زمان مطالعه: < 1 دقیقه در قرآن، کلمه ی «اُنس» به کار نرفته است؛ لیکن از مشتقّات آن استفاده شده است، مانند: «آنَستُم» در آیه ی: «فَإِنْ ءَانَسْتُم مِّنْهُمْ رُشْدًا فَادْفَعُواْ إِلَیْهِمْ أَمْوَالَهُمْ؛(1) اگر آنان را رشید یافتید، اموالشان را به خودشان بسپارید» که به معناى محسوس شدن و معلوم گردیدن است و مقصود، این است که هنگامى که آثار رشد فکرى در ایتام برایتان

زمان مطالعه: < 1 دقیقه نخستین نکته ی قابل تأمّل، این است که نیاز نداشتن به اُنس و اَنیس، ویژه ی خداوند متعال است، چنان که از امام صادق علیه السلام روایت شده است: سُبحانَ مَن لا یَستَأنِسُ بِشَىءٍ أبقاهُ، وَ لا یَستَوحِشُ مِن شَىءٍ أفناهُ.(1) منزّه است خدایى که با چیزى که ایجادش کرده است، اُنس نمى گیرد و از [فقدان] چیزى که نابودش

زمان مطالعه: < 1 دقیقه بى تردید، فرجام اُنس و دل بستگى به چیزهاى ناپایدار، جدایى و وحشت است، و هر چه اُنسْ شدیدتر باشد، جدایى هم وحشتناک تر و اندوه ناک تر خواهد بود، چنان که از سلیمان علیه السلام نقل شده است: آنَسُ شَىءٍ الرّوحُ تَکونُ فِى الجَسَدِ وَ أوحَشُ شَىءٍ الجَسَدُ تُنزَعُ مِنهُ الرّوحُ.(1) مأنوس ترین چیز، روح در درون تن است

زمان مطالعه: < 1 دقیقه بهترین و پایدارترین دوستى که انسان مى تواند با او اُنس بگیرد و به او دل بستگى پیدا کند، خداوند متعال است، چنان که از پیامبر خدا روایت شده است که مى فرماید: لا یَستَوحِشُ مَن کانَ اللّهُ أنیسَهُ.(1) کسى که خداوند، مونس اوست، احساس [تنهایى و] ترس نمى کند. این سخن، بدان معناست که اُنس حقیقى با خداوند متعال،

زمان مطالعه: 2 دقیقه با توجّه به اهمّیت اُنس با خدا و نقشى که در سازندگى و تأمین آسایش انسان دارد، در احادیث اهل بیت علیهم السلام سه ره نمود مهم براى مأنوس شدن با خدا و دل بستگى به او ارائه شده است: اوّل. یاد خدا کردن، چنان که از امام على علیه السلام روایت شده است: الذِّکرُ مِفتاحُ الاُنسِ.(1) یادِ خدا، کلید