زمان مطالعه: < 1 دقیقه در صحیح البخارى روایت شده که این آیه، در باره ی مردى از انصار است که پیامبر خدا، میهمانى را براى او فرستاد و او، میهمان خود را بر خود و همسر و فرزندانش مقدّم داشت.(1) در این که نام میزبان چیست، اختلاف است. برخى او را ابو طلحه انصارى(2) دانسته اند و برخى، ثابت بن قیس؛(3) امّا صاحب مجمع

زمان مطالعه: < 1 دقیقه حاکم در المستدرک از ابن عمر، چنین روایت کرده است: اُهدِىَ لِرَجُلٍ مِن أصحابِ رَسولِ اللهِ صلی الله علیه و آله رَأسُ شاةٍ، فَقالَ: إنَّ أخى فُلانا وَ عِیالَهُ أحوَجُ إلى هذا مِنّا. قالَ: فَبَعَثَ إلَیهِ، فَلَم یَزَل یَبعَثُ بِهِ واحِدا إلى آخَرَ حَتّى تَداوَلَها سَبعَةُ أبیاتٍ حَتّى رَجَعَت إلَى الأَوَّلِ، فَنَزَلَت: «وَ یُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ کَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ»

زمان مطالعه: < 1 دقیقه نویسنده ی تفسیر مجمع البیان، در تبیین شأن نزول آیه ی ایثار مى نویسد: قیل: نزلت فى سبعة عطشوا فى یوم اُحد فجئ بماء یکفى لأحدهم، فقال واحد منهم: ناول فلانا حتّى طیف على سبعتهم، و ماتوا و لم یشرب أحد منهم فأثنى الله سبحانه علیهم.(1) گفته شده: این آیه، در باره ی هفت نفرى نازل شد که در روز

زمان مطالعه: < 1 دقیقه حاصلِ بررسى وجوهى که در باره ی اسباب نزول آیه ی ایثار ملاحظه شد، از نظر انطباق با ظاهر قرآن و نیز اسناد روایاتى که بر هر یک از این وجوه دلالت مى نماید، این است که شأن نزول اصلى آیه ی یاد شده، ایثار انصار در جریان تقسیم غنایمى است که از یهود بنى نضیر به دست مسلمانان افتاده

زمان مطالعه: 2 دقیقه روایت دلالت کننده بر «ایثار امام على علیه السلام به مقداد»، داراى سند معتبرى است؛ زیرا رجال واقع در سند، همگى، بجز کلیب بن معاویه اسدى، موثّق اند و کلیب نیز از کسانى است که امام صادق علیه السلام، براى او طلب رحمت کرده است.(1) این حدیث، در کتاب تأویل الآیات الظاهرة، نوشته ی سیّد شرف الدین على حسینى استرآبادى،

زمان مطالعه: < 1 دقیقه 89. تفسیر القمّی: کانَ أبو ذَرٍّ تَخَلَّفَ عَن رَسولِ اللهِ صلی الله علیه و آله ثَلاثَةَ أیّامٍ، وذلِکَ أنَّ جَمَلَهُ کانَ أعجَفَ(1) فَلَحِقَ بَعدَ ثَلاثَةِ أیّامٍ بِهِ، ووَقَفَ عَلَیهِ جَمَلُهُ فی بَعضِ الطَّریقِ فَتَرَکَهُ وحَمَلَ ثِیابَهُ عَلى ظَهرِهِ، فَلَمَّا ارتَفَعَ النَّهارُ نَظَرَ المُسلِمونَ إلى شَخصٍ مُقبِلٍ، فَقالَ رَسولُ اللهِ صلی الله علیه و آله: کُن أبا ذَر. فَقالوا: هُوَ أبو