265. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله – در باره ی این سخن خداى عز و جل: «پس اگر نمى دانید، از اهل ذکر بپرسید» ـ: مقصود از «ذکر»، منم و مراد از «اهل ذکر»، امامان اند.
266. امام على علیه السلام: اهل ذکر، ما هستیم.
267. شواهد التنزیل – به نقل از حارث ـ: از على علیه السلام در باره آیه: «پس، از اهل ذکر بپرسید» پرسش کردم. فرمود: «به خدا سوگند، همانا ماییم اهل ذکر. ماییم اهل علم و ماییم کان تأویل و تنزیل. از پیامبر خدا صلى الله علیه و آله شنیدم که مى فرمود: «من، شهر علمم و على، دروازه آن است. هر که جویاى علم است، باید از درِ آن بیاید».
268. امام علی علیه السلام: بدانید که مقصود از «ذکر»، پیامبر خداست و «اهل ذکر»، ما هستیم و ماییم راسخان در علم و نشان هدایت و پرچم های پرهیز که برای ما مثل زده می شود.
269. امام باقر علیه السلام – درباره ی آیه ی شریف: «پس اگر نمى دانید، از اهل ذکر بپرسید» ـ: اهل ذکر، ما هستیم.
270. امام باقر علیه السلام – درباره آیه شریفِ: «پس، از اهل ذکر بپرسید»-: ایشان، امامان از خاندان پیامبر خدا صلى الله علیه و آله اند.
271. الکافى – به نقل از ابو بکر حضرمى ـ: در محضر امام باقر علیه السلام بودم که وَرد، برادر کُمَیت، وارد شد و در باره ی این سخن خداى – تبارک و تعالى ـ: «پس اگر نمى دانید، از اهل ذکر بپرسید» پرسید که: ایشان کیان اند؟
فرمود: «ماییم».
گفتم: ما باید از شما سؤال کنیم؟
فرمود: «آرى».
گفتم: پس شما باید به ما پاسخ دهید؟
فرمود: «آن با ماست [که پاسخ بدهیم یا ندهیم]».
272. امام صادق علیه السلام: ذکر، دو معنا دارد: قرآن و محمّد صلى الله علیه و آله و به هر دو مفهوم، اهل ذکر، ما هستیم. ذکر به معناى قرآن، همان سخن خداى عز و جل است که: «و ذکر (قرآن) را براى مردم بر تو نازل کردیم تا آنچه را به سوى ایشان نازل شده است، بیان کنى» و این سخن خداى متعال که: «و به راستى، ذکر (قرآن) براى تو و براى قوم تو [تذکّرى] است و زودا که [در مورد آن] بازخواست شوید». امّا ذکر به معناى محمّد صلى الله علیه و آله، [همان] آیه در سوره ی طلاق است: «پس – اى خردمندانى که ایمان آورده اید – از خدا بترسید. به راستى که خدا بر شما ذکر را فرو فرستاده است؛ پیامبرى که آیات روشنگر خدا را برایتان مى خواند تا کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده اند، از تاریکى به روشنایى در آورد».
273. امام صادق علیه السلام – در حدیثى طولانى ـ: خداوندِ والانام مى فرماید: «پس اگر نمى دانید، از اهل ذکر بپرسید». کتاب، همان «ذکر» است و اهل آن، همان خاندان محمّدند که خداوند [به مردمْ] دستور داده است از آنها پرسش کنند و [مردم] به پرسش کردن از نادانان، مأمور نگشته اند.
274. امام صادق علیه السلام – در باره آیه شریف: «و به راستى، ذکر براى تو و براى قوم توست و زودا که [براى فهم آن،] مورد پرسش قرار مى گیرید» ـ: مقصود از «ذکر»، قرآن است و ما، قوم آن هستیم و ما همان هاییم که [در باره معانى آن، به وسیله مردمْ] مورد پرسش قرار مى گیریم.
275. الکافى – به نقل از ابن بکیر ـ: حمزة بن طیّار، یکى از خطبه هاى پدرِ امام صادق علیه السلام را بر ایشان عرضه کرد، تا این که به بخشى از آن رسید. امام فرمود: «خُب! خاموش باش» و سپس فرمود: «شما را در آنچه برایتان نازل شده و از آن آگاهى ندارید، نرسد، مگر توقّف و درنگ و باز گردانیدن آن به امامان هدایت تا شما را در آن به راه راست وا دارند و نابینایى را از شما بر گیرند و حق را در آن به شما بشناسانند. خداوند مى فرماید: «پس اگر نمى دانید، از اهل ذکر بپرسید»».
276. امام صادق علیه السلام – در نامه اى به اصحاب خود ـ: اى گروه رحمت شده ی رستگار! همانا خداوند با خیرى که به شما بخشیده، نعمتش را بر شما کامل گردانیده است. بدانید که در علم و امر خدا چنین نیست که کسى از خلق خدا در دین او به دلخواه و رأى و قیاس عمل کند. خداوند، قرآن را فرو فرستاده و در آن، بیان هر چیز را نهاده است. خداوند براى قرآن و آموختن آن، اهلى را قرار داده است و اهل آگاهى از قرآن را – که خداوند، علم آن را بدیشان بخشیده – نرسد که در آن به دلخواه و بر اساس رأى و قیاس عمل کنند. خداوند با دادن علم خود بدیشان، آنها را از این کار بى نیاز ساخته است و آن را ویژه ایشان کرده و آن علم را نزد ایشان نهاده است و این، کرامتى است که خداوند، ایشان را با آن ارجمند داشته است. اینها همان اهل ذکرى هستند که خداوند به این امّت دستور داده از ایشان بپرسند.
