130. امام کاظم علیه السلام: در سجده شکر مى گویى: «بار خدایا! من تو را گواه مى گیرم و فرشتگانت و پیامبران و فرستادگانت را و همه آفریدگانت را نیز گواه مى گیرم [بر این]که [معتقدم]تویى خداى یگانه و پروردگار من و [بر این که] اسلام، دین من است و محمّد، پیامبر من است و على و حسن و حسین و على بن الحسین و محمّد بن على و جعفر بن محمّد و موسى بن جعفر و على بن موسى و محمّد بن على و على بن محمّد و حسن بن على و حجّة بن الحسن بن على، پیشوایانم اند و من، دوستدار و پیرو ایشان هستم و از دشمنانشان بیزارم.
بار خدایا! سوگندت مى دهم به خون ستم دیده (این را سه بار مى گویى). بار خدایا! سوگندت مى دهم به آن عهدى که با خویش در باره دشمنانت کرده اى که آنان را به دست ما و به دست مؤمنان، نابود گردانى. بار خدایا! سوگندت مى دهم به آن عهدى که با خویش در باره دوستانت کرده اى که آنان را بر دشمن خودت و ایشان پیروز گردانى، [سوگندت مى دهم]که بر محمّد و بر رازداران از خاندان محمّد، درود فرستى (این را سه بار مى گویى)».
و سه بار مى گویى: «بار خدایا! از تو درخواست مى کنم که پس از تنگى و دشوارى، آسانى و آسایش را به من ارزانى دارى».
سپس گونه راستت را بر خاک مى نهى و سه بار مى گویى: «اى پناهگاه من در آن هنگام که همه راه ها بر من بسته و زمین با همه فراخى اش بر من تنگ مى شود! اى آن که مرا از سر مِهر بر من، آفریدى و به آفریدن من نیازى نداشتى! بر محمّد و خاندان محمّد و بر رازدارانِ از خاندان محمّد، درود فرست».
سپس گونه چپ خویش را بر خاک مى نهى و سه بار مى گویى: «اى خوار کننده هر گردن فرازى، و اى عزّت دهنده هر خوارى! به عزّتت سوگند که طاقتم طاق گشته است».
آن گاه، دوباره به سجده مى روى و صد مرتبه مى گویى: «سپاس گزارم، سپاس گزارم!».
سپس حاجتت را از خدا درخواست مى کنى، به یارى خدا.
