185. الأمالى، طوسى – به نقل از جابر بن عبد اللّه انصارى ـ: روزى عبّاس به سوى پیامبر خدا آمد. عبّاس، مردى بلندقامت و خوش اندام بود. پیامبر صلى الله علیه و آله با دیدن او لبخند زد و فرمود: «عمو جان! شما واقعاً زیبایى!».
عبّاس گفت: زیبایى مرد به چیست، اى پیامبر خدا؟
فرمود: «به گفتنِ سخن حق».
گفت: کمال چیست؟
فرمود: «پروا داشتن از خداوند عز و جل و خوش خویى».
186. امام على علیه السلام: کمال، در سه چیز است: شکیبایى بر گرفتارى ها، خوددارى در برابر خواهش ها، و کمک کردن به جوینده[ى کمک].
187. امام على علیه السلام: هر گاه خوبى هاى مرد از بدى هایش بیشتر باشد، او کامل است. هر گاه خوبى ها و بدى هایش برابر باشد، او به هم پیوسته است، و اگر بدى هایش از خوبى هایش بیشتر باشد، او هلاک شونده است.
188. امام على علیه السلام: [انسانِ] کامل، کسى است که جدّى او بر شوخى اش چیره باشد.
189. امام على علیه السلام: جامه حیا بپوش، و زره وفادارى بر تن کن، و برادرى را نگه دار، و با زنان، کمتر سخن بگو تا بلندمرتبگى ات کامل شود.
190. امام على علیه السلام: آگاهى انسان از کاستى اش، نشانه کمال [او] و فراوانى فضل اوست.
191. امام على علیه السلام: خود را ناقص نمى شمُرَد، مگر شخص کامل.
192. امام على علیه السلام – در شعر منسوب به ایشان ـ:
کامل ترینِ مردم، کسى است که به کاستى خویش آگاه تر باشد
و خواست و آز خویش را بیشتر سرکوب کند.
پس عافیت را به هیچ بهایى مفروش
و هیچ دردى را به جهت ناچیز بودن آن، دستِ کم مگیر.
193. امام باقر علیه السلام: کمال حقیقى، عبارت است از: فهم در دین، شکیبایى در گرفتارى ها، و اندازه نگه داشتن در معاش.
194. امام صادق علیه السلام: سه خصلت اند که روزىِ هر کس شوند [و در او جمع گردند]، او، کامل است: خِرد، زیبایى، و شیوایى [در سخن گفتن].
195. امام صادق علیه السلام: شایسته نیست آن را که دانا نیست، خوش بخت شمرد، و آن را که مهربان نیست، ستوده شمرد، و آن را که شکیبا نیست، کامل شمرد.
