قرآن
«اگر خدا روزى را بر بندگان خود فراخ گرداند، هر آینه در زمین سرکشى مى کنند؛ لیکن آنچه را او بخواهد، به اندازه مى فرستد. همانا او بر بندگانش آگاه و بیناست».
«نه! به راستى که انسان، سرکشى مى کند، همین که خود را بى نیاز پندارد».
«مسلّما خدا سخن کسانى را که گفتند: «خدا نیازمند است و ما توانگریم» شنید. به زودى، آنچه را که گفتند، و به ناحق کشتن آنان پیامبران را خواهیم نوشت و خواهیم گفت: بچشید عذاب سوزان را!».
حدیث
146. امام على علیه السلام: این آیه در باره ی صُفّه نشینان(1)فرود آمد: «و اگر خدا، روزى را براى بندگانش فراخ گرداند، هر آینه در زمین سرکشى مى کنند؛ لیکن او آنچه را بخواهد، به اندازه فرو مى فرستد». علّت فرود آمدنش هم آن بود که گفتند: «کاش برخوردار مى بودیم!» و آرزوى دنیا را کردند.
147. امام على علیه السلام: توانگرى، سرکشى مى آورد.
148. امام على علیه السلام – در بیان شگفتى هاى دل انسان ـ: اگر به مالى دست یابد، توانگرى سرکشش مى نماید. اگر نادارى او را بِگزَد، گرفتارى دامنگیرش مى شود، و اگر مصیبتى به او برسد، بى تابى رسوایش مى سازد.
149. امام على علیه السلام: ثروت بسیار، [مایه ی] تباهى و سرکشى و نابودى است.
1) صُفّه، سایبانى در مسجد پیامبر خدا بود که بى خانمان ها و بینوایان، در آن جا زندگى مى کردند.
