قرآن
«ما امانت [الهى] را به آسمان ها و زمین و کوه ها عرضه کردیم پس آنها از پذیرفتن آن، خوددارى کردند و از آن ترسیدند، و انسان، آن را پذیرفت. به راستى که او ستمکارى نادان بود».
حدیث
126. امام على علیه السلام – از سخنان ایشان در سفارش به یارانش ـ: از نماز، مراقبت کنید… و دیگر، آن که امانت گزار باشید؛ زیرا کسى که امانت گزار نیست، زیانکار است. امانت، به آسمان هاى افراشته و زمین هاى گسترده و کوه هاى بلند، عرضه شد؛ زیرا چیزى بالاتر و گسترده تر و بلندتر و بزرگ تر از اینها نبود. اگر بنا بود چیزى به خاطر درازى یا پهنى یا نیرومندى و یا صلابت، امانت را نپذیرد، هر آینه، این سه بودند؛ امّا از عقوبت ترسیدند و چیزى را دانستند که موجود ناتوان تر از آنها ندانست، و او انسان است. «به راستى که او ستمکارى نادان بود».
127. امام على علیه السلام – هنگامى که زِندیقى از ایشان در باره ی این سخن خداوند عز و جل که: «ما امانت [الهى] را بر آسمان ها و زمین و کوه ها عرضه کردیم. پس آنها از پذیرفتن آن، خوددارى کردند و از آن ترسیدند، و انسان، آن را پذیرفت. به راستى که او ستمکارى نادان بود» پرسید و گفت: این امانت چیست؟ و این انسان کیست؟ از صفت [و شأن] خداى توانا و دانا نیست که حقیقت را از بندگانش پوشیده بدارد ـ: امّا امانتى که پرسیدى، امانتى است که نباید و نشاید بود، مگر در پیامبران و اوصیاى آنان؛ چرا که خداوند تبارک و تعالى ـ، آنان را امین خود بر خلقش قرار داد و حجّت هاى خویش در زمینش نهاد.
