قرآن
«پس روى خود را با گرایش تمام به حق، به سوى این دین کن، با همان سرشت خداوند، که مردم را بر آن، سرشته است. آفرینش خدا، تغییرپذیر نیست. این است همان دین پایدار؛ ولى بیشتر مردم نمى دانند».
«[این است] نگارگرى خدا، و کیست خوش نگارتر از خدا؟ و ما پرستندگان اوییم».
حدیث
112. التوحید – به نقل از زراره ـ: به امام باقر علیه السلام گفتم: خداوند، تو را به سلامت بدارد! این سخن خداوند عز و جل در کتابش: «سرشت خداوند که مردم را بر آن، سرشته است»، به چه معناست؟
فرمود: «یعنى آنان را بر یکتاپرستى سرشت، آن گاه که از آنان پیمان گرفت او را پروردگار خود بشناسند».
گفتم: با او سخن گفتند؟
امام علیه السلام سرش را پایین افکند و سپس فرمود: «اگر چنین نبود، مردم نمى دانستند که پروردگارشان کیست و روزى دهنده شان چه کسى است».
113. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم: هر نوزادی بر سرشت [توحید] زاده می شود تا آن گاه که بدان، زبان باز کند.(1) پس چون زبان باز کرد، یا سپاس گزار است، یا ناسپاس.
114. امام صادق علیه السلام – در باره ی این سخن خداوند عز و جل: مقصود [از نگارگرى خدا]، اسلام است.
ر. ک: دانش نامه ی عقاید اسلامى: ج 4 ص 67 (خداشناسى / بخش یکم / فصل سوم: ابزارهاى معرفت خدا / سرشت).
1) ظاهراً مراد از «باز کردن زبان» در این جا، تشخیص دادن حق و باطل است.
