زمان مطالعه: < 1 دقیقه
حکمت دیگر آفرینش انسان، که در قرآن بدان تصریح شده، عبادت آفریدگار است:
«وَ مَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ.(1)
جنّیان و انسیان را نیافریدم، مگر براى عبادت».
به کارگیرى اندیشه و شناخت آفریدگار، در واقع، مقدّمه ی شکوفایى استعدادهاى انسان است و شکوفایى استعدادهاى وى، در گرو فرمانبرى او از خداوند متعال و عبادت اوست، چنان که امام حسین علیه السلام مى فرماید:
ما خَلَقَ العِبادَ إلّا لِیَعرِفوهُ، فَاِذا عَرَفوهُ عَبَدوهُ.(2) بندگان را نیافرید، مگر براى این که او را بشناسند و هر گاه او را بشناسند، او را مى پرستند.
1) ذاریات: آیه 56.
2) ر. ک: ص 114 ح 101.
