دل آدمى، شگفت ترین عضو او

18.امام على علیه السلام: اى مردم! شگفت ترین چیز در انسان، دل اوست؛ زیرا مایه هایى از حکمت [و صفات پسندیده] در آن است و صفاتى به وارونه ی آنها: اگر امید به او دست دهد، طمع به خوارى اش مى افکند. اگر طمع، او را بر انگیزد، آزمندى به هلاکتش مى اندازد. اگر نومیدى بر او چیره آید، افسوس [و اندوه] او را مى کُشد. اگر خشم، او را فرا گیرد، عصبانیت، جانش را به لب مى آورد. اگر خوش حالى یارش شود، خوددارى را از یاد مى برَد. اگر ترس به او برسد، احتیاط کارى مشغولش مى سازد. اگر امنیت [و آرامش]، او را فرو پوشاند، غفلت، او را در مى رُباید. اگر نعمت پیاپى به او برسد، غرور، او را فرا مى گیرد. اگر به ثروتى دست یابد، توانگرى به طغیانش مى کشاند. اگر فقرى او را بگَزَد، رنج [و گرفتارى]، به خود سرگرمش مى سازد. اگر مصیبتى به او رسد، بى تابى رسوایش مى کند. اگر گرسنگى به ستوهش آورد، ناتوانى از پایش در مى آورد، و اگر در سیرى از اندازه بگذراند، پُرخورى به رنجش مى افکند. پس هر کوتاهى اى به او زیان مى رساند و هر زیاده روى اى تباهش مى گرداند.