57. فلاح السائل- به نقل از جمیل بن درّاج-: مردى خدمت امام صادق علیه السلام رسید و گفت: سَرورم! سنّم بالا رفته و نزدیکانم مرده اند و مى ترسم مرگ به سراغم آید و کسى را ندارم که با او خو بگیرم و معاشرت کنم.
امام علیه السلام به او فرمود: «بعضى از برادران مؤمن تو هستند که از خویشاوند نَسبى یا سببى، نزدیک ترند. دمخور شدن تو با چنین کسانى، بهتر از دمخور شدن با نزدیکان است. با این حال، تو را به دعا کردن توصیه مى کنم و این که در پس هر نمازى بگویى: «بار خدایا! بر محمّد و خاندان محمّد، درود فرست. بار خدایا! صادق گفت که تو فرموده اى: در هیچ کارى به اندازه ی گرفتن جان بنده ی مؤمنم، دو دل نمى شوم: او مرگ را خوش ندارد و من ناراحتى او را خوش ندارم. بار خدایا! بر محمّد و خاندان محمّد، درود فرست و در فَرَج و عافیت و پیروزى ولیّت تعجیل فرما، و مرا در باره ی خودم و هیچ یک از عزیزانم، دچار غم مساز».
