33. امام على علیه السلام: هر کس از مردمْ کناره گرفت، با خداى سبحان، خو گرفت.
34. امام على علیه السلام: آن که از خلق نمى گریزد، چگونه با خدا خو بگیرد؟!
35. امام کاظم علیه السلام: اى هشام! شکیبایى بر تنهایى، نشانه ی نیرومندى خِرد است. پس آن که خدا را بشناسد، از اهل دنیا و دنیاخواهان کناره مى گیرد و به آنچه نزد خداست، راغب مى گردد و خدا همدم بى کسى او مى شود و یار تنهایىِ او و بى نیاز کننده ی نیازمندىِ او مى شود و بى ایل و تبار، عزّتش مى بخشد.
36. امام صادق علیه السلام: خداوند عز و جل به پیامبرى از پیامبران بنى اسرائیل، وحى فرمود که: «اگر دوست دارى فردا [ى قیامت] مرا در فردوسِ برین دیدار کنى، در دنیا تنها و بى کس و غمناک و اندوهگین و از مردم، گریزان باش، همچون پرنده ی تنهایى که در بیابان، پرواز مى کند و از میوه هاى درختان مى خورد و از آب چشمه ساران مى نوشد و چون شب مى شود، تنها و نه با دیگر پرندگان، به آشیانه اى پناه مى برد؛ همان که با پروردگار خویش دمخور مى شود و از دیگر مرغان مى گریزد.
37. امام عسکرى علیه السلام: هر که با خدا خو گرفت، از مردم، گریزان شد. نشانه ی خوگیرى با خدا، گریختن از مردم است.
