قرآن
«اى فرزندان آدم! زنهار که شیطان شما را نفریبد، چنان که پدر و مادرِ شما را از بهشت بیرون برد. جامه شان را از تنشان مى کَند که عورتشان را برایشان نمایان سازد. او و گروهش شما را مى بینند، از جایى که شما نمى بینیدشان. ما شیطان ها را سرپرست کسانى قرار داده ایم که ایمان نمى آورند».
«گروهى را راه نموده است و گروهى سزامند گم راهى شدند. آنان شیاطین را به جاى خدا، سرپرست خود گرفته اند؛ ولى مى پندارند که ره یافته اند».
«همانا او (شیطان) بر کسانى که ایمان آورده اند و بر پروردگارشان توکّل مى کنند، سلطه اى ندارد. تسلّط او، تنها بر کسانى است که او را سرپرست خود مى گیرند و [نیز] بر آنان که به او (خدا) شرک مى ورزند».
ر. ک: نساء: آیه ی 118- 119، نحل: آیه ی 63.
حدیث
651. امام على علیه السلام- در نکوهش پیروان شیطان-: شیطان را اساس کار خود قرار دادند. شیطان هم آنان را همدست خویش ساخت. پس در سینه هایشان تخم گذاشت و جوجه بر آورد، در دامن هاى آنان نشو و نما یافت، با چشمانِ آنان نگاه کرد، با زبان هایشان سخن گفت، آنان را دچار لغزش کرد، و خطا را در نظرشان زیبا نمود، همانند کسى که شیطان در قدرت او شریک گردد و از زبان او، سخن باطل راند.
652. امام على علیه السلام: پس خداوند، محمّد صلى الله علیه و آله را به حق بر انگیخت تا بندگانِ او را از پرستش بتان، به پرستش او و از طاعت شیطان، به طاعت او در آورد، به وسیله ی قرآنى که روشن و استوارش بداشت تا بندگان، پروردگار خود را که نمى شناختند، بشناسند و به او که انکارش مى کردند، اقرار کنند، و او را که نفى مى کردند، اثبات کنند.
