قرآن
«و ذو النون (یونس) را [یاد کن] آن گاه که خشمگین رفت و پنداشت که ما هرگز بر او سخت نمى گیریم [؛ ولى چنین کردیم]. پس در [دل] تاریکى ها ندا در داد که: «معبودى جز تو نیست. منزّهى تو! راستى که من از ستمکاران بودم». پس [دعاى] او را برآورده کردیم و او را از اندوه رهانیدیم، و مؤمنان را [نیز] چنین نجات مى دهیم».
«چرا هیچ شهرى نبود که [اهل آن] ایمان بیاورد و ایمانش به حال آن، سود بخشد؟ مگر قوم یونس که وقتى [در آخرین لحظه] ایمان آوردند، عذاب رسوایى در زندگىِ دنیا را از آنان دور کردیم و تا چندى، آنان را برخوردار ساختیم».
«و کسانى را که ایمان آورده بودند و پروا مى داشتند، رهانیدیم».
«سپس فرستادگان خود و کسانى را که گرویدند، مى رهانیم؛ زیرا بر ما فریضه است که مؤمنان را نجات دهیم».
حدیث
376. امام على علیه السلام: ایمان، نجات بخش است.
377. امام على علیه السلام: ایمان، موجب نجات است.
378. امام على علیه السلام: نجات، در گرو ایمان است.
379. امام على علیه السلام: آن را که ایمان نیست، نجاتى نیست.
380. امام على علیه السلام: اساس نجات، داشتنِ ایمان و یقین راستین است.
381. امام على علیه السلام: آن که ایمانش راستین باشد، نجات مى یابد و آن که اسلامش نکو باشد، ره یافته است.
382. امام على علیه السلام: به نجات دست نمى یابد، مگر آن کس که شرایط ایمان را به جا آورد.
383. امام صادق علیه السلام: در اندرزهاى لقمان به فرزندش، آمده است: «پسر عزیزم! دنیا دریایى ژرف است که خلقى بسیار، در آن نابود گشتند. پس کشتىِ خود را در آن، ایمان قرار ده، و بادبان آن را توکّل، و توشه ات را پروامندى از خداوند. پس اگر رهیدى، به لطف خداوند، رهیده اى و اگر نابود شدى، به سبب گناهانت نابود گشته اى».
384. امام کاظم علیه السلام: لقمان به فرزندش مى گفت: «پسر عزیزم! دنیا دریایى است که مردمانِ بسیارى، در آن غرق گشتند. پس باید کشتى تو در آن، پروامندى از خداوند متعال باشد، و پل تو، ایمان به خدا، و بادبان آن، توکّل. در این صورت، شاید که- پسرم- نجات یابى، هر چند که گمان نمى کنم نجات یابى!».
