288. الکافى- به نقل از سُلَیم بن قیس-: مردى نزد على- که درود خدا بر او باد- آمد و گفت: کمترین چیزى که بنده به سبب آن مؤمن است، چیست؟…
امام علیه السلام به او فرمود: «پرسیدى؛ اکنون پاسخ را دریاب: کمترین چیزى که بنده به سبب آن مؤمن است، این است که خداوند- تبارک و تعالى- خود را به او بشناسانَد و او به طاعتش گردن نهد، و پیامبرش صلى الله علیه و آله را به او بشناساند و او به فرمان بردارى از وى اقرار کند، و امام و حجّت خود در زمین و گواه خویش بر خَلقش را به او بشناساند و او به فرمان بردارى از وى اقرار کند».
من به ایشان گفتم: اى امیر مؤمنان! اگر چه غیر از آنچه فرمودى، دیگر چیزها را نشناسد؟
فرمود: «آرى، [به شرط آن که] هر گاه به او امر یا نهى شود، اطاعت کند».
289. معانى الأخبار- به نقل از حفص کُناسى-: به امام صادق علیه السلام گفتم: کمترین چیزى که بنده به سبب آن مؤمن باشد، چیست؟
فرمود: «این که گواهى دهد معبودى جز خداوند یگانه نیست و محمّد صلى الله علیه و آله، بنده و فرستاده ی اوست و به طاعت، اقرار کند و امام زمانش را بشناسد. هر گاه چنین کند، او مؤمن است».
ر. ک: همین دانش نامه: ج 6 ص 329 (سخنى در باره ی وجوب معرفت امام عصر علیه السلام و هشدار نسبت به عدم معرفت او).
