این نظریه، مبتنى بر این مبناست که ایمان حقیقى، علّت تامّه ی ثواب ابدى است و عقلاً ممکن نیست که خداوند متعال، پاداش ایمان و عمل به مقتضاى آن را به وسیله ی «کفر» و اعمال ناشایست از بین ببرد؛ لیکن این مبنا صحیح نیست و متون فراوانى از جمله آیه ی زیر به روشنى دلالت بر بطلان آن دارند:
«وَمَن یَرْتَدِدْ مِنکُمْ عَن دِینِهِ فَیَمُتْ وَهُوَ کَافِرٌ فَأُوْلَئِکَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِى الدُّنْیَا وَالْأَخِرَةِ وَأُوْلَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ.(1)
و کسانى از شما که از دین خود برگردند و در حال کفر بمیرند، آنان، کردارهایشان در دنیا و آخرت، تباه مى شود، و ایشان اهل آتش اند و در آن، ماندگار خواهند بود».
همچنین استدلال به اجماع براى اثبات این که مؤمن استحقاق پاداش دائم دارد، با عنایت به اختلافى بودن مسئله، بویژه این که بیشتر متکلّمان، مخالف این نظریه اند، صحیح نیست؛ امّا آنچه براى اثبات بطلان «حبط» از نظر عقلى بدان استناد شده، صحیح نیست و مشروح بحث در این باره، در مَدخل «عمل» از این دانش نامه خواهد آمد، إن شاء اللّه!
1) بقره: آیه ی 217.
