207. امام صادق علیه السلام: خداوند، پیامبران را با نبوّتشان عجین کرد. از این رو، هرگز بر نمى گردند، و اوصیا را با وصایاشان عجین کرد. از این رو، هرگز بر نمى گردند. برخى از مؤمنان را نیز با ایمان عجین کرد. از این رو، هرگز بر نمى گردند؛ امّا برخى دیگر از ایشان، ایمان، به آنان عاریت داده شده است. از این رو، هر گاه دعا کنند و در دعا پاى فشارند، با ایمان مى میرند [وگرنه، ایمانشان از دست مى رود].
208. تهذیب الأحکام- به نقل از محمّد بن سلیمان دیلمى-: از امام صادق علیه السلام پرسیدم و گفتم: فدایت شوم! شیعیانت مى گویند که ایمان، استوار و عاریتى دارد. پس چیزى به من بیاموزید که هر گاه آن را بگویم، ایمانم کامل شود.
فرمود: «در پىِ هر نماز واجبى، بگو: پذیرفتم که خدا پروردگار من است، محمّد پیامبرم، اسلام دینم، قرآن کتابم و کعبه قبله ام، و پذیرفتم که على و حسن و حسین و نیز دیگر امامان- که درودهاى خدا بر آنان باد-، ولى و پیشوا [ى من] هستند. بار خدایا! من به پیشوایىِ آنان [براى خویش]، راضى ام. پس مرا نیز مورد رضایت آنان قرار ده، که تو بر هر چیز، توانایى».
209. امام صادق علیه السلام- در نیایش-: بار خدایا! ایمانى را از تو درخواست مى کنم که سررسیدى جز دیدار تو نداشته باشد (تا روز قیامت، بپاید)؛ ایمانى که تا وقتى مرا باقى مى دارى، بر آن پایدار بدارى و تا وقتى زنده ام مى دارى، بر آن زنده ام بدارى و هر گاه مرا میراندى، بر آن بمیرانى و هر گاه مرا بر انگیختى، بر آن بر انگیزانى و به واسطه ی آن، سینه ام را از شک و دو دلى در دینم، پاک گردانى.
210. امام صادق علیه السلام- در دعاى میان رکعت هاى نماز-: بار خدایا! بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست و مرا براى آنچه به خاطر آن خلقم کردى (عبادت)، فراغت ببخش و به آنچه تو خود آن را برایم تضمین کرده اى (رزق و روزى دنیا)، مشغولم مدار. بار خدایا! از تو چنان ایمانى را درخواست مى کنم که برگشت نپذیرد و چنان نعمتى را که پایان نپذیرد، و همنشینى با پیامبرت را- که درودهاى تو بر او و خاندانش باد- در بالاترین درجه ی بهشت جاویدان.
