وحى

قرآن

«و پیش از تو هیچ پیامبرى نفرستادیم، مگر این که به او وحى کردیم که: «معبودى جز من نیست. پس مرا بپرستید»».

«پروردگارا! ما شنیدیم که دعوتگرى به ایمان فرا مى خواند که: «به پروردگار خود، ایمان آورید». پس ایمان آوردیم. پروردگارا! پس گناهان ما را بیامرز و بدى هاى ما را بزداى و ما را در زمره ی نیکان بمیران».

«پس به خدا و فرستادگان او ایمان آورید، و اگر ایمان آورید و پروا کنید، براى شما مزدى بزرگ است».

«اى کسانى که ایمان آورده اید! به خدا و پیامبر او و کتابى که بر پیامبرش فرو فرستاد و کتاب هایى که قبلاً نازل کرده، بگروید. و هر کس به خدا و فرشتگان او و کتاب ها و پیامبرانش و روز بازپسین کفر ورزد، در حقیقت، دچار گم راهىِ دور و درازى شده است».

ر. ک: نساء: آیه ی 47 و 170- 171، مائده: آیه ی 111، اعراف: آیه ی 158، توبه: آیه ی 86، حدید: آیه ی 7- 28.

حدیث

190. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: سپاس، خداوندى را که… به واسطه ی نورانیّتش، از خلق خویش در پرده است… و خدا در میان آنان، پیامبران را به پیامبرى برانگیخت… تا بندگان آنچه را در باره ی پروردگار خویش نمى دانستند، بدانند و ربوبیت او را که منکرش بودند، بشناسند، و از کژراهه[ى شرک] به در آیند و او را در اُلوهیتش یگانه بدانند.

191. امام على علیه السلام- در گفتارى در وصف قرآن-: آن گاه بر او کتاب را فرستاد… [و آن،] بهبودى است که در آن، بیم بیمارى نیست و قدرتى است که طرفدارانش شکست نمى خورند، و حقّى است که یارانش وا نهاده نمى شوند. قرآن، معدن ایمان و کانون آن است.