قرآن
«پس، به خدا و پیامبر او و نورى که فرو فرستادیم، ایمان آورید، و خدا به آنچه انجام مى دهید، آگاه است».
«لیکن از میان آنان، راسخان در دانش و مؤمنان، به آنچه بر تو نازل شده و به آنچه پیش از تو نازل گردیده، ایمان دارند».
«همانان که از این فرستاده، پیامبرِ درس نخوانده -که [نام] او را نزد خود، در تورات و انجیل نوشته مى یابند- پیروى مى کنند؛ [همان پیامبرى که] آنان را به کار پسندیده فرمان مى دهد و از کار ناپسند باز مى دارد و چیزهاى پاکیزه را براى آنان حلال و چیزهاى ناپاک را بر ایشان حرام مى گردانَد و از [دوش] آنان، قید و بندهایى را که بر ایشان بوده است، بر مى دارد. پس کسانى که به او ایمان آوردند و بزرگش داشتند و یارى اش کردند و از نورى که با او نازل شده است، پیروى کردند، آنان همان رستگاران اند. بگو: «اى مردم! من پیامبر خدا به سوى همه ی شما هستم؛ همان [خدایى] که فرمان روایى آسمان ها و زمین، از آنِ اوست. هیچ معبودى جز او نیست [و] زنده مى کند و مى میراند. پس به خدا و فرستاده ی او -که پیامبر درس نخوانده اى است که به خدا و کلمات او ایمان دارد- بگروید و او را پیروى کنید. امید که هدایت شوید»».
ر. ک: نساء: آیه ی 136- 170، توبه: آیه ی 86، أحقاف: آیه ی 31، حدید: آیه ی 7- 28.
حدیث
150. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: به خدا ایمان ندارد کسى که به من ایمان نیاورد.
151. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: اگر موسى علیه السلام در زمان من مى بود و به من و به پیامبرىِ من ایمان نمى آورد، نه ایمانش [به خدا] کمترین نفعى برایش داشت و نه پیامبرى[اش] فایده اى داشت.
152. الأمالى، طوسى- به نقل از ابو سعید-: پیامبر خدا صلى الله علیه و آله فرمود: «کسى که به من ایمان نیاورده باشد، به خدا ایمان نیاورده است و کسى که ولایت على را نداشته باشد، به من ایمان نیاورده است» یا فرمود: «محبّت على را [نداشته باشد]».
153. امام رضا علیه السلام: به دلایل بسیارى، مردم، مأمور به گفتن اذان شده اند… و پس از تکبیر، شهادتین قرار داده شده است؛ چون [اوّلاً] گام آغازینِ ایمان، توحید و اقرار به یگانگى خداوند- تبارک و تعالى- و گام دوم، اقرار به پیامبرىِ پیامبر صلى الله علیه و آله است و [ثانیا] براى این که فرمان بردارى از آن دو و شناخت آنها، به یکدیگر وابسته اند و [ثالثا] براى این که اساس ایمان، شهادتین است، و شهادتین، دو تا قرار داده شد، چنان که در دیگر امور حقوقى، دو شاهد، مقرّر گشته است. بنا بر این، هر گاه بنده به یگانگى خداوند عز و جل و پیامبرىِ پیامبر صلى الله علیه و آله اقرار کرد، به کلّ ایمان، اقرار کرده است؛ زیرا ایمان در اصل، همان اقرار به خدا و پیامبر اوست.
