100. امام على علیه السلام: ایمان، چهار رکن دارد: توکّل بر خدا، سپردن کار به خدا، خشنودى به قضاى خدا، و سر سپردن به فرمان خداوند عز و جل.
101. امام على علیه السلام: خویشتندارىِ دُرست، و خرسندى به مقدارِ کفاف [از روزى]، از ستون هاى ایمان اند.
102. امام باقر علیه السلام: از امیر مؤمنان علیه السلام درباره ی ایمان پرسیده شد. فرمود: «خداى عز و جل ایمان را بر چهار ستون نهاد: بر شکیب و یقین و داد و جهاد. شکیب، بر چهار شاخه است: اشتیاق و بیم و زهد و چشم به راهى. هر که مشتاق بهشت باشد، هوس ها را از یاد مى بَرَد. هر که از دوزخ بیمناک باشد، از حرام ها دست مى شوید. هر که به دنیا بى رغبت باشد، مصائب بر او آسان مى شود. هر که چشم به راه مرگ باشد، به انجام دادن کارهاى نیک مى شتابد.
یقین، بر چهار شاخه است: نگاه هوشمندانه، دریافت حکمت، شناخت عبرت، و [شناخت] روش پیشینیان. آن که هوشمندانه ببیند، حکمت را مى شناسد و آن که حکمت را در یابد، عبرت ها را مى شناسد و آن که عبرت شناس باشد، روش پیشینیان را مى شناسد و آن که روش پیشینیان را بشناسد، گویا با پیشینیان بوده و به راه درست تر پى برده و آنان را که رهیده اند و علّت رهیدنشان را و آنان را که نابود شدنده اند و علّت نابودى شان را دیده است، و [مى داند که] خداوند، آنان را که نابود کرد، در واقع، به سبب نافرمانى شان نابود کرد و آنان را که نجات داد، در واقع، به سبب فرمان بردارى شان نجات داد.
داد بر چهار شاخه است: فهم عمیق، فزونىِ دانش، شکوفه ی داورى و بُستان بردبارى. آن که بفهمد، همه ی دانش را تفسیر مى کند و آن که بداند، آبشخورهاى حُکم را مى شناسد و آن که بردبارى نماید، در کار خود، کندى نمى ورزد و در میان مردم، خوش نام زندگى مى کند.
و جهاد بر چهار شاخه است: بر توصیه کردن به خوبى ها، و نهى کردن از بدى ها، و پایدارى در آوردگاه ها، و دشمنى با بدکاران. هر که به خوبى ها فرمان دهد، مؤمن را پشتیبانى کرده است. هر که از بدى ها باز دارد، بینىِ منافق را به خاک مالیده و از نیرنگ او در امان مانده است. هر که در آوردگاه ها پایدارى کند، وظیفه اش را به جا آورده است و هر که با بدکاران دشمنى ورزد، به خاطر خدا خشم گرفته و آن که براى خدا خشم گیرد، خداوند به خاطر او خشم مى گیرد.
این است ایمان و ستون ها و شاخه هاى آن».
