امام صادق علیه السلام فرمود: «معناى ایمان، عبارت است از: اقرار با زبان به خدا و کرنش در برابر او و تقرّب جستن به او به وسیله ی آن، و گزاردن آگاهانه ی هر وظیفه اى، از کوچک و بزرگ، براى او: از توحید گرفته به پایین، تا آخرین باب از ابواب طاعت، یکى پس از دیگرى، همراه هم و پیوسته به هم.
پس هر گاه بنده آنچه را بر او واجب گشته و به او رسیده است، به نحوى که وصفش کردیم، به جاى آورَد، او مؤمن است و شایسته ی وصف ایمان و سزاوار پاداش خواهد بود. این از آن روست که معناى کلّىِ ایمان، اقرار است و معناى اقرار، سر در طاعت نهادن. پس ثابت شد که همه ی اقسام طاعت، کوچک و بزرگش، به یکدیگر پیوسته اند. بنا بر این، مؤمن از مؤمن بودن خارج نمى شود، مگر با ترک آنچه به سبب آن، سزامند مؤمن بودن است، و آنچه هم در واقع، او را مستوجب و سزامند نام و حقیقت ایمان مى کند، به جا آوردنِ پیوسته ی وظایف بزرگ است و فرو نهادن گناهان بزرگ و دورى کردن از آنها.
امّا اگر طاعت هاى کوچک را ترک کند و گناهان کوچک را مرتکب شود، از ایمان خارج نمى شود و تا زمانى که چیزى از طاعت هاى بزرگ را ترک نکند و گناه کبیره اى به جا نیاورد، ترک ایمان نکرده است. پس تا زمانى که این کار را نکرده باشد، مؤمن است، به دلیل این سخن خداوند: «اگر از گناهان بزرگى که از آنها نهى مى شوید، دورى بورزید، بدى هاى شما را مى پوشانیم و شما را به مقام ارجمندى در مى آوریم»، یعنى آمرزش گناهان غیر کبیره. و اگر مرتکب گناه کبیره اى شود، براى همه ی گناهان، از کوچک و بزرگ، مؤاخذه مى گردد و بر همه ی آنها کیفر و عذاب مى شود. این بود وصف ایمان و وصف مؤمن که سزاوار پاداش است.
