احادیث اسلامى، در تبیین ارزش ایمان، نکات قابل تأمّلى را مطرح کرده اند، مانند: «أحَبُّ الأَشیاءِ إلَى اللّهِ؛ محبوب ترین چیز در نزد خداوند»، «لا یُعطیهِ إلّا مَن أحَبَّهُ؛ آن را جز به کسانى که دوستشان داشته باشد، نمى دهد»، «أعلى غایةٍ؛ برترین غایت»، «أعلَى الشَّرَفِ؛ بالاترین شرف»، «أفضَلُ الذَّخیرَةِ؛ بهترین اندوخته» و «ثَمَنُ الجَنَّةِ؛ بهاى بهشت».
همچنین در باره ی عظمت اهل ایمان و جایگاه آنان نزد خداوند منّان، روایت شده که «قَلبُ المُؤمِنِ عَرشُ الرَّحمنِ؛ دل مؤمن، عرش خداست» و «المُؤمِنُ أعظَمُ حُرمَةً عِندَ اللّهِ مِنَ الکَعبَةِ وَ مِنَ المَلَکِ المُقَرَّبِ؛ حرمت مؤمن در پیشگاه خداوند، بالاتر از حرمت کعبه و فرشته ی مقرّب است» و «أطیَبُ الأَشیاءِ ریحا فِى الآفاقِ؛ خوش بوترین چیز در عالم است» و….
همچنین روایت شده که زندگى اهل ایمان در روى زمین، برکات فراوانى براى نظام هستى و جامعه ی بشر دارد.
با تأمّل در روایاتى که بر ارزش ایمان و مؤمن دلالت دارند، روشن مى شود که همه ی این فضیلت ها براى مطلق ایمان و مؤمن نیست؛ بلکه ایمان درجاتى دارد که میزان ارزش آن، وابسته به درجه ی آن است و هر چه مؤمن از نظر اخلاقى و عملى پیشرفت کند، به مراتب بالاترى از فضایل ذکر شده دست مى یابد. نصوصى که بر این معانى دلالت دارد، در فصل سوم خواهند آمد.
