945. الأمالى، مفید ـ به نقل از عثمان بن احمد دقّاق، از جعفر بن محمّد بن مالک ـ :
احمد بن یحیى اَوَدى، از مُخوّل بن ابراهیم، از ربیع بن منذر، از پدرش، نقل کرد که امام حسین علیه السلام فرمود: «هیچ بنده اى نیست که دو چشم او براى ما قطره اى بیفشاند یا دو دیده اش به خاطر ما اشکى بریزد، مگر این که خداوند به سبب آن، او را یک قَرن،(1)در بهشت، جاى مى دهد».
احمد بن یحیى اَودى گفت: من، حسین بن على علیه السلام را در خواب دیدم و گفتم: مخوّل بن ابراهیم، از ربیع بن مُنذِر، از پدرش برایم گفت که شما فرموده اید: «هیچ بنده اى نیست که دو چشم او براى ما قطره اى بیفشاند یا دو دیده اش به خاطر ما اشکى بریزد، مگر این که خداوند به سبب آن، او را یک قَرن در بهشت جاى مى دهد؟». امام صلى الله علیه و آله فرمود: «درست است». گفتم: اینک سند [این حدیث] میان من و شما ساقط گشت [و من آن را بى واسطه از شما شنیدم و از این پس، بدون واسطه از شما روایت مى کنم].
946. الأمالى، طوسى ـ به نقل از حسین بن ابى فاخته ـ :
من و ابو سَلَمه سرّاج و یونس بن یعقوب و فضل بن یسار در خدمت امام صادق علیه السلام بودیم. من گفتم: فدایت شوم! من در مجالس این قوم، حاضر مى شوم؛ امّا در دلم شما را یاد مى کنم. چه ذکرى بگویم؟
فرمود: «اى حسین! هر گاه در مجالس آنان حاضر شدى، بگو: خدایا! آسایش و شادمانى را نصیب ما فرما!. در این صورت، تو به آنچه مى خواهى، مى رسى».
گفتم: فدایت شوم! من حسین بن على علیه السلام را یاد مى کنم. در هنگام یاد کردن از او، چه بگویم؟
فرمود: «بگو: صلّى اللّه علیک یا أبا عبد اللّه. این ذکر را سه بار تکرار کن».
امام علیه السلام سپس رو به ما کرد و فرمود: «هنگامى که ابو عبد اللّه الحسین علیه السلام به قتل رسید، هفت آسمان و هفت زمین و هر آنچه در آنها و در میان آنهاست و همه بهشتیان و دوزخیان و همه موجودات مرئى و نامرئى براى او گریستند، مگر سه چیز که برایش گریه نکردند».
گفتم: فدایت شوم! آن سه چیزى که بر او گریه نکردند، کدام اند؟
فرمود: «بصره، دمشق و خاندان حَکَم بن ابى العاص».
947. امام صادق علیه السلام:
هر کس به خاطر خونى که از ما ریخته شده یا حقّى که از ما گرفته شده و یا هتک حرمتى که نسبت به ما یا یکى از شیعیان ما شده، قطره اى اشک بریزد، خداوند متعال، به سبب آن، او را یک قَرن در بهشت جاى مى دهد.
948. ثواب الأعمال ـ به نقل از بکر بن محمّد اَزدى ـ :
امام صادق علیه السلام فرمود: «آیا با هم مى نشینید و گفتگو مى کنید؟».
گفتم: آرى، فدایت شوم!
فرمود: «من این گونه مجالس را دوست دارم. پس یاد ما را زنده کنید که هر کس از ما یاد کند یا در حضور او از ما یاد شود و به اندازه پر مگسى اشک از دیدگانش بیرون آید، خداوند، گناهان او را مى آمرزد، حتّى اگر بیشتر از کف دریا باشد».
949. امام صادق علیه السلام:
هر کس در نزد او از ما یاد شود و او بگرید، خداوند، چهره اش را بر آتش حرام مى گرداند.
950. الأمالى، مفید ـ به نقل از ابان بن تغلب ـ :
امام صادق علیه السلام فرمود: «نفس کشیدن غم دیده از براى ستمى که بر ما رفته، تسبیح است و اندوه او به خاطر ما، عبادت است و پرده پوشى اسرار ما، جهاد در راه خداست». امام صادق علیه السلام سپس فرمود: «باید این حدیث را با طلا نوشت».
951. امام صادق علیه السلام ـ خطاب به مسمع بن عبد الملک ـ :
اى مسمع! از زمانى که امیر مؤمنان علیه السلام کشته شد، آسمان و زمین، دلسوزانه براى ما مى گریند و فرشتگانى که براى ما گریه مى کنند، بیشترند [از آسمان و زمین] و از زمانى که ما کشته شدیم، اشک فرشتگان، نخشکیده است و هیچ کس از روى دلسوزى، براى ما و به خاطر آنچه بر سر ما آمده است، نمى گرید، مگر این که خداوند متعال، پیش از آن که اشکْ از دیدگانش بیرون آید، او را رحمت مى کند و چون اشک هایش بر گونه اش جارى گردد، اگر قطره اى از آن اشک ها در جهنّم افتد، حرارت آن را فرو مى نشاند، چندان که دیگر حرارتى برایش نمى نمانَد و کسى که به خاطر [مصائبِ] ما دلى دردمند داشته باشد، هنگام مرگش که ما را مى بیند، چنان سُرورى به او دست مى دهد که تا وقتى در کنار حوض [کوثر] بر ما وارد شود، آن سُرور همچنان در قلبش باقى است.
952. امام رضا علیه السلام:
هر کس مصیبت ما را به یاد آورد و به خاطر ستم هایى که بر ما رفته است، بگِرید، روز قیامت، با ما در یک درجه خواهد بود و هر که یاد مصیبت ما کند و بگرید و بگریاند، در آن روزى که چشم ها مى گریند، چشم او نمى گرید و هر کس در مجلسى بنشیند که یاد و نام ما در آن زنده مى شود، در آن روزى که دل ها مى میرند، دل او نمى میرد.
953. بحار الأنوار ـ به نقل از دعبل خزاعى ـ :
در یک چنین روزهایى به خدمت سَرور و مولایم على بن موسى الرضا علیه السلام رسیدم. دیدم که همچون شخص اندوهگینِ دل شکسته اى نشسته است و یارانش گرد او جمع اند. چون مرا دید، فرمود: «خوش آمدى، اى دعبل! خوش آمدى، اى آن که با دست و زبانَت یارى مان مى کنى». سپس برایم جا باز کرد و مرا پهلوى خود نشانید و آن گاه فرمود: «اى دعبل! دوست دارم برایم شعرى بسرایى؛ زیرا این روزها، روزهاى غم و اندوه ما اهل بیت و ایّام شادمانى دشمنان ما، بویژه بنى امیّه بوده است. اى دعبل! هر کس در مصیبت ما بگرید و دیگرى راـ و لو یک نفرـ بگریاند، پاداش او با خداست.
اى دعبل! هر کس دیدگانش بر مصیبت ما اشک بریزد و به خاطر آنچه از دشمنانمان به ما رسیده است، بگِرید، خداوند، او را در زمره ما محشور مى نماید.
اى دعبل! هر کس براى مصیبت جدّم حسین گریه کند، خداوند قطعاً گناهان او را مى آمرزد».
954. الملهوف:
از اهل بیت علیهم السلام روایت شده است که فرموده اند: «هر کس به خاطر ما بگِرید و صد نفر را بگریاند، به بهشت مى رود. هر کس بگِرید و پنجاه نفر را بگریاند، به بهشت مى رود. هر کس بگرید و سى نفر را بگریاند، به بهشت مى رود. هر کس بگرید و بیست نفر را بگریاند، به بهشت مى رود. هر کس بگرید و ده نفر را بگریاند، به بهشت مى رود. هر کس بگرید و یک نفر را بگریاند، به بهشت مى رود و هر کس وانمود به گریه کردن هم کند، به بهشت مى رود».
1) در متن عربى حدیث، «حُقب» آمده که به معناى: یک قرن، یک عمر، هشتاد سال یا بیشتر است (ر. ک: منتهى الأرب؛ الطراز المتضمّن: ماده «حقب»).
