ولایت

881. المستدرک على الصحیحین ـ به نقل از زید بن ارقم ـ :

چون پیامبر خدا صلى الله علیه و آله از حَجّة الوداع باز گشت و در غدیر خُم فرود آمد، دستور داد زیر درخت ها را از خار و خاشاک جارو کردند… . سپس فرمود: «همانا خداوند، مولاى من است و من ولىّ هر مؤمنى هستم». آن گاه دست على علیه السلام را گرفت و فرمود: «هر که من ولىّ اویم، این، ولىّ اوست. بار خدایا! دوستدار او را دوست بدار و دشمنش را دشمن».

882. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله:

هر که دوست دارد چون من زندگى کند و مانند من بمیرد و به همان بهشتى که پروردگارم مرا وعده داده است، وارد شود، پس باید ولایت على بن ابى طالب و وارثان پاک او را که پس از من، امامان هدایتگر و چراغ هاى تاریکى ها هستند، بپذیرد؛ زیرا آنان هرگز شما را از راه راست به کج راهه گم راهى نمى کشانند.

883. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله:

هر که مى خواهد چون من زندگى کند و مانند من بمیرد و به بهشت برینى که پروردگارم، خداى یکتا با دست [قدرت] خود، آن را نشانده است، وارد شود، باید ولایت على بن ابى طالب را بپذیرد و با دوست او دوستى کند و با دشمنش دشمنى ورزد و در برابر اوصیاى پس از او، گردن نهد؛ زیرا آنان عترت من و از گوشت و خون من هستند. خداوند، فهم و دانش مرا به آنان عطا نموده است. به خدا شِکوه مى کنم از دست امّتم که فضیلت ایشان را منکر مى شوند و حرمت خویشاوندى مرا با آنان نگه نمى دارند. به خدا سوگند که اینان دو فرزند مرا مى کشند!(1) خدا شفاعتم را شامل حال آنان نکند!

884. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله ـ به على علیه السلام ـ :

هر که خوش حال مى شود که خداى عز و جل را ایمن و پاک دیدار کند و از آن وحشت بزرگ (قیامت)، اندوهى به دل راه ندهد، باید ولایت تو و ولایت دو فرزندت حسن و حسین و على بن الحسین و محمّد بن على و جعفر بن محمّد و موسى بن جعفر و على بن موسى و محمّد و على و حسن و سرانجام، مهدى را که آخرین آنهاست، بپذیرد.

885. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله ـ در باره امامان علیهم السلام ـ :

اى پسر عبّاس! ولایت آنان، ولایت من است و ولایت من، ولایت خداست. جنگ با آنان، جنگ با من است و جنگ با من، جنگ با خدا. آشتى با آنان، آشتى با من است و آشتى با من، آشتى بودن با خداست.

886. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله:

ولایت من و ولایت اهل بیت من، مایه ایمنى از آتش دوزخ است.

887. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله:

عدّه اى را چه مى شود که هر گاه در حضور آنان از خاندان ابراهیم یاد مى شود، خوش حال و شادمان مى شوند؛ امّا هر زمان که نزد آنان از خاندان محمّد صلى الله علیه و آله نام برده مى شود، ناراحت مى شوند؟! سوگند به آن که جان محمّد در دست اوست، اگر در روز قیامت، بنده اى با عملِ هفتاد پیامبر حاضر شود، خداوند، آنها را از او نپذیرد، مگر این که با ولایت من و ولایت اهل بیتم خدا را دیدار کند.

888. امام على علیه السلام:

از این امّت، کسى با خاندان محمّد صلى الله علیه و آله سنجیده نمى شود و کسانى که از نعمت آنان برخوردار بودند، با آنها برابر نیستند. آنان (خاندان محمّد) بنیاد دین و تکیه گاه یقین اند. تند رونده، به سوى ایشان بر مى گردد و وا پس مانده، به آنان ملحق مى شود. ویژگى هاى حقّ ولایت [و امامت]، در آنهاست و بس، و وصیّت و وراثت، منحصر به آنان است.

889. امام على علیه السلام:

ما را بر عهده مردم، حقّ فرمانبرى و ولایت است و براى این کار، از خداوند سبحان، پاداش نیک خواهند گرفت.

890. امام باقر علیه السلام:

اسلام بر پنج پایه استوار شده است: نماز خواندن، زکات دادن، گرفتن روزه ماه رمضان، گزاردن حجّ خانه خدا و پذیرشِ ولایت ما اهل بیت.

891. امام باقر علیه السلام:

خداوند عز و جل، اهل بیت پیامبر خود را پاک گردانید و مزد رسالت را دوستى با ایشان قرار داد و ولایت را براى آنان مقرّر داشت و ایشان را اوصیا و دوستان او قرار داد که پس از وى در میان امّتش پایدارند. پس ـ اى مردم ـ در آنچه گفتم، بیندیشید که خداوند عز و جل، ولایت و طاعت و دوستى خود را در او نهاده و وى را استنباط کننده علمش و حجّت هایش گردانیده است. بنا بر این، فقط او را بپذیرید و تنها به او تمسّک جویید تا به واسطه او نجات یابید و در روز قیامت، حجّت داشته باشید. راه پروردگارتان عز و جل، جز به واسطه آنان پیموده نمى شود و هیچ ولایتى جز به واسطه آنان به خداى عز و جل نمى پیوندد. هر که چنین کند، بر خداوند است که او را گرامى بدارد و عذابش نکند و هر که با چیزى جز آنچه خداوند عز و جل بدان فرمان داده، بر او وارد شود، بر خداى عز و جل است که او را خوار گرداند و عذابش کند.

892. الکافى ـ به نقل از ابو حمزه ـ :

امام باقر علیه السلام به من فرمود: «در حقیقت، خدا را کسى بندگى مى کند که خداشناس باشد؛ امّا کسى که خداشناس نیست، او را این گونه [مانند عامّه مردم]، گم راهانه مى پرستد».

گفتم: فدایت شوم! شناخت خدا به چیست؟

فرمود: «باور داشتن خداى عز و جل و باور داشتن پیامبر او و پذیرش ولایت على علیه السلام و پیروى از او و از امامان هدایت علیهم السلام و پناه بردن به خداى عز و جل از دشمنان آنان. این است شناخت خداى عز و جل».

893. امام باقر علیه السلام:

هر که به ولایت خاندان محمّد در آید، به بهشت مى رود و هر که به ولایت دشمنان آنان در آید، به دوزخ مى رود.

894. الکافى ـ به نقل از محمّد بن على حلبى ـ :

امام صادق علیه السلام در باره آیه: «پروردگارا! مرا و پدر و مادرم را و هر کس را که با ایمان وارد خانه من شود، بیامرز!» فرمود: «مقصود، ولایت است. هر کس به ولایت وارد شود، به خانه پیامبران علیهم السلام وارد شده است» و در باره آیه: «خداوند خواسته است که پلیدى را تنها از شما اهل بیت بزداید و شما را کاملاً پاکیزه گرداند» فرمود: «مقصود، امامان علیهم السلام و ولایت آنان است. هر که به این ولایت وارد شود، به خانه پیامبر صلى الله علیه و آله وارد شده است».

895. امام صادق علیه السلام:

خداوند، ولایت ما اهل بیت را محور قرآن و محور همه کتاب ها[ى آسمانى] قرار داد که قرآنِ استوار، بر گِرد آن مى چرخد و به واسطه آن، همه کتاب ها ارج یافته اند و به واسطه آن، حقیقت ایمان روشن مى شود. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله دستور داد که به قرآن و خاندان محمّد اقتدا شود، آن گاه که در آخرین خطبه خود فرمود: «من در میان شما، دو چیز گران سنگ بر جاى مى نهم: یکى بزرگ تر و دیگرى کوچک تر. امّا بزرگ تر، کتاب پروردگار من است و کوچک تر، عترت یا همان اهل بیت من اند. پس با پاسداشت آن دو مرا پاس بدارید؛ زیرا تا زمانى که به آن دو، چنگ زنید، هرگز گم راه نخواهید شد».

896. امام کاظم علیه السلام:

هر که به سوى ولایت ما پیش رود، از دوزخ وا پس مى ماند و هر که از ولایت ما عقب ماند، به سوى دوزخ پیش مى رود.

897. الأمالى، طوسى ـ به نقل از عبد السلام بن صالح هروى ـ :

زمانى که امام رضا علیه السلام وارد نیشابور شد، من با ایشان بودم. امام علیه السلام بر قاطر خاکسترى رنگى سوار بود. علماى نیشابور براى استقبال از ایشان بیرون آمده بودند. چون به جانب مرتعه به راه افتاد، آنان لگام قاطر ایشان را گرفتند و گفتند: اى پسر پیامبر خدا! تو را به حقّ پدران پاکت براى ما حدیثى بگو. از پدران خویش ـ که درود خدا بر همه آنان بادـ برایمان حدیثى بگو.

در این هنگام، امام علیه السلام سرش را از کجاوه اى که روى آن پارچه ابریشمى نگارین آویخته بود، بیرون آورد و فرمود: «پدرم موسى بن جعفر، از پدرش جعفر بن محمّد، از پدرش محمّد بن على، از پدرش على بن الحسین، از پدرش حسین، سَرور جوانان بهشتى، از پدرش امیر مؤمنان، از پیامبر خدا صلى الله علیه و آله برایم حدیث کرد که فرمود: جبرئیل، روح الأمین، از جانب خداوند پاک و بزرگ به من خبر داد که فرمود: این منم خدا. معبودى نیست، مگر تنها من. بندگان من! پس مرا بندگى کنید، که هر کس از شما که با شهادت دادن مخلصانه به این که معبودى جز خداى یکتا نیست، مرا دیدار کند، به حصار من وارد مى گردد و هر کس به حصار من وارد شود، از عذابم ایمن است».

گفتند: اى پسر پیامبر خدا! شهادت دادن مخلصانه به خدا چگونه است؟

فرمود: «به اطاعت از خدا و پیامبر او و ولایت اهل بیتش علیهم السلام».

898. امام رضا علیه السلام:

کمال دین، در داشتن ولایت ما و بیزارى جستن از دشمن ماست.

899. امام هادى علیه السلام ـ در زیارت جامعه که بِدان امامان علیهم السلام را زیارت مى کنند ـ :

و زمین به نور شما روشن گشت و رستگاران، به واسطه ولایت شما رستگار شدند. به سبب وجود شماست که راه رضوان [الهى] پیموده مى شود و خشم خدا بر کسى است که ولایت شما را انکار کند.

1) در متن عربى، «اِبنى (فرزند من)» آمده است، که مقصود، امام حسین علیه السلام است. همین واژه، «اِبنَىَّ (دو فرزندم)» نیز خوانده مى شود که در این صورت، اشاره به امام حسن علیه السلام و امام حسین علیه السلام است.