نماز شب اهل بیت علیهم السلام

673. امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام ـ در باره این سخن خداوند متعال: «و در پاره اى از شب و به هنگام ناپدید شدن ستارگان، تسبیح گوى» ـ:

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله شبانه سه بار برمى خاست و در افق هاى آسمان مى نگریست و پنج آیه از سوره آل عمران تلاوت مى کرد که پایان آن، «به راستى که تو خلف وعده نمى کنى» است و سپس نماز شب را آغاز مى کرد.

674. صحیح مسلم ـ به نقل از عایشه ـ :

[پیامبر خدا صلى الله علیه و آله] در آغاز شب مى خوابید و پایان آن را شب زنده دارى مى کرد.

675. سنن أبى داوود ـ به نقل از عایشه ـ :

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله [را عبادتِ شبانه] رها نمى کرد و هر گاه بیمار یا سنگین مى شد، نشسته نماز مى گزارْد.

676. تفسیر الطبرى ـ به نقل از مجاهد ـ :

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله عبادت شبانه را یاد کرد و دو چشمش پر از اشک شد تا جایى که اشکش جارى شد و فرمود: «پهلوهایشان از خوابگاه جدا مى گردد».

677. سنن أبى داوود ـ به نقل از عبد اللّه بن عبّاس ـ :

شبى نزد پیامبر صلى الله علیه و آله ماندم. پس چون از خواب بیدار شد، ظرف آبش را آورده، مسواکش را برداشت و مسواک کرد و این آیه را تلاوت فرمود: «همانا در آفرینش آسمان ها و زمین و آمد و شدِ شب و روز، بى گمان، نشانه هایى براى خردمندان است» تا تقریباً یا کاملاً سوره را به پایان بُرد. سپس وضو ساخت و به مصلّاى خود آمد و دو رکعت نماز گزارْد. آن گاه به بسترش بازگشت و آن قدر که خدا خواست، آرمید. سپس از خواب بیدار شد و همچون گذشته همان کرد. آن گاه به بسترش باز گشت و خوابید. سپس بیدار شد و باز همان کارها را کرد. آن گاه به بسترش باز گشت و خوابید و در پىِ آن، بیدار شد و همان کرد که پیش تر کرده بود. او هر بار مسواک مى کرد و دو رکعت نماز مى گزارْد و سپس [در پایان]، وتر به جاى مى آورد.

678. امام صادق علیه السلام ـ در ذکر نماز پیامبر صلى الله علیه و آله ـ :

براى پیامبر صلى الله علیه و آله ظرف آبى مى آوردند. پس روى آن را مى پوشاند و بالاى سر خود مى گذاشت و مسواکش را زیر بسترش مى نهاد و قدرى مى آرمید. سپس بیدار مى شد و مى نشست و در پىِ آن، دیده در آسمان مى گردانْد و این آیات را از [سوره] آل عمران، تلاوت مى نمود: «همانا در آفرینش آسمان ها و زمین و آمد و شدِ شب و روز، بى گمان، نشانه هایى براى خردمندان است… «. آن گاه دندان هایش را مسواک مى زد و وضو مى گرفت و به مسجد مى رفت و چهار رکعت نماز مى گزارْد که هر رکوعش به قدر قیامش بود و هر سجودش به قدر رکوعش. رکوع او، آن قدر طول مى کشید که گفته مى شد: کِى قامت راست مى کند؟ و سجده اش آن قدر طولانى مى گشت که گفته مى شد: کِى سر از سجده بر مى دارد؟ او سپس به بسترش باز مى گشت و قدرى مى آرمید. آن گاه بیدار مى شد و مى نشست و آیاتى از سوره آل عمران را قرائت مى کرد و دیده در آسمان مى گرداند. سپس مسواک مى زد و وضو مى گرفت و به مسجد مى رفت و همانند دفعه قبل، چهار رکعت نماز مى گزارد. آن گاه به بستر بر مى گشت و هر مقدار که خواست خدا بود، مى خوابید. سپس بیدار مى شد و مى نشست و آیات [سوره] آل عمران را تلاوت مى کرد و به اطراف آسمان مى نگریست. سپس مسواک مى زد و وضو مى گرفت و به مسجد مى رفت و وَتر به جاى مى آورْد و دو رکعت نماز مى گزارْد و آن گاه براى نماز [صبح] بیرون مى رفت.

679. المناقب، ابن شهرآشوب:

امام على علیه السلام فرمود: «از هنگامى که این سخن پیامبر صلى الله علیه و آله: نماز شب، نور است را شنیدم، دیگر آن را ترک نکردم».

ابن کوّاء گفت: حتّى در شب هریر؟

امام علیه السلام فرمود: «حتّى در شب هریر».

680. کتاب من لا یحضره الفقیه:

زین العابدین علیه السلام سَرور عابدان، در نماز وَتر، سحرگاهان، سیصد بار مى فرمود: «العفو! العفو!».

681. عیون أخبار الرضا علیه السلام ـ به نقل از ابراهیم بن عبّاس ـ :

امام رضا علیه السلام شب، کم مى خوابید و بیشتر بیدار بود.

682. الخرائج و الجرائح:

روایت شده که امام هادى علیه السلام شب، رو به قبله مى نشست و ساعتى نمى آرمید. بر او جبّه اى از پشم بود و سجّاده اش بر حصیر قرار داشت.