علم کتاب

444. شواهد التنزیل ـ به نقل از ابو سعید خدرى ـ :

از پیامبر خدا صلى الله علیه و آله در باره سخن خداى متعال: «و آن کس که نزد او علم کتاب است» پرسیدم. فرمود: «مقصود، برادرم على بن ابى طالب است».

445. الأمالى، صدوق ـ به نقل از ابو سعید خدرى ـ :

از پیامبر خدا صلى الله علیه و آله در باره این سخن خداى عز و جل: «و آن کس که نزد او علم کتاب است» پرسیدم. فرمود: «مقصود، وصىّ برادرم سلیمان بن داوود است».

گفتم: اى پیامبر خدا! مقصود از این آیه شریف: «بگو: کافى است خدا و آن کس که نزد او علم کتاب است، میان من و شما گواه باشد» کیست؟

فرمود: «برادرم على بن ابى طالب». «قُلْ کَفَى بِاللَّهِ شَهِیدَاً بَیْنِى وَ بَیْنَکُمْ وَ مَنْ عِندَهُ عِلْمُ الْکِتَابِ» ـ:

446. امام على علیه السلام ـ در باره این آیه :

من هستم که علم کتاب نزد اوست.

447. امام حسین علیه السلام:

ما همانهایى هستیم که علم کتاب و بیان آنچه در آن است، نزد ماست و آنچه نزد ماست، نزد هیچ یک از خلایق نیست؛ زیرا ما، اهل سرّ خداییم.

448. المناقب، ابن مغازلى ـ به نقل از عبد اللّه بن عطا ـ :

نزد امام باقر علیه السلام نشسته بودم که پسر عبد اللّه بن سلام بر ایشان گذشت. گفتم: قربانت گردم! این پسرِ کسى است که علمى از کتاب نزد اوست؟

فرمود: «خیر؛ بلکه دوست شما، على بن ابى طالب است که آیاتى از کتاب خدا در حقّ او نازل شده است: «الّذى عِنْدَه عِلْمٌ مِنَ الْکِتابِ» «.

449. امام باقر علیه السلام:

مقصود از این سخن خداى متعال: «بگو: کافى است خدا و آن کس که نزد او علم کتاب است، میان من و شما گواه باشد» ، ما هستیم. على پس از پیامبر صلى الله علیه و آله، نخستینِ ما و برترین و بهترینِ ماست.

450. الکافى ـ به نقل از عبد الرحمان بن کثیر، در باره این آیه : «کسى که نزد او دانشى از کتاب بود، گفت: من آن را پیش از آن که چشم خود را بر هم بزنى، برایت مى آورم» ـ:

امام صادق علیه السلام میان انگشتان خود را باز کرد و آنها را روى سینه اش نهاد و سپس فرمود: «به خدا سوگند، همه علم کتاب، نزد ماست».

451. عیون أخبار الرضا علیه السلام ـ به نقل از ابو الحسن محمّد بن یحیى فارسى ـ :

روزى ابو نُواس به امام على بن موسى الرضا علیه السلام نگریست، در حالى که امام علیه السلام سوار بر استرى از نزد مأمون، خارج مى شد. ابو نؤاس به ایشان نزدیک شد و درود فرستاد و گفت: اى پسر پیامبر خدا! ابیاتى در باره تو سروده ام که مى خواهم آنها را از من بشنوى.

امام علیه السلام فرمود: «آنچه سروده اى، بیاور».

پس او چنین سرود:

پاکانى هستند که جامه شان پاکیزه است

و هر گاه از ایشان یاد شود، بر آنها درود فرستاده مى شود.

هر که به هنگام انتساب، علوى نباشد

از روزگار کهن، افتخارى ندارد. خداوند، آن گاه که خلق را بیافرید و سامانش داد

اى جماعت! شما را گزین کرد و برگزید.

شمایید گروه برتر و نزد شماست

علم کتاب و آنچه سوره هاى قرآن آورده است.

امام رضا علیه السلام فرمود: «ابیاتى را آوردى که هیچ کس در سرودن آنها، از تو پیشى نگرفته است».