زمان مطالعه: < 1 دقیقه
انسان، موجودى اجتماعى است و زندگى اجتماعى و پیشرفت و تکامل جامعه، جز از طریق همکارى انسان ها با یکدیگر امکان پذیر نیست و هر چه جامعه بیشتر پیشرفت کند، نیاز مردم به یکدیگر بیشتر مى شود.
از این رو، آفریدگار حکیم جهان، انسان ها را از نظر استعداد و توانایى هاى جسم و جان و اندیشه، متفاوت آفریده تا هر فرد یا گروهى بتواند بخشى از نیازهاى جامعه را تأمین نماید و این سخن خداوند بزرگ، اشاره به همین نکته اساسى در تبیین حکمت اجاره است:
«نَحْنُ قَسَمْنا بَیْنَهُمْ مَعیشَتَهُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا.(1)
ما وسیله ی زندگانى آنان را در دنیا، در میانشان تقسیم کردیم».
1) زخرف: آیه 32.
