اجاره، در لغت

اجاره، از ریشه ی «أجر» به معناى «مزدى که در برابر کارى پرداخت مى شود»(1) است.

راغب، در معناى «اجیر» و «مستأجر» مى گوید:

وَ الأَجیرُ، فَعیلٌ بِمَعنى فاعِل أو مُفاعِلَ، وَ الاِستِئجارُ، طَلَبُ الشَّىءِ بِالاُجرَةِ، ثُمَّ یُعَبَّرُ بِهِ عَن تَناوُلِهِ بِالاُجرَةِ نَحوَ الاِستیجابِ فِى استِعارَتِهِ الإِیجاب وَ عَلى هَذا قَولُهُ تَعالى: «اسْتَئجِرْهُ إِنَّ خَیْرَ مَنِ اسْتَئجَرْتَ الْقَوِىُّ الْأَمِینُ»(2) (3)

اجیر بر وزن «فعیل» به معناى اسم فاعلى، یعنى: «واگذار کننده ی نیروى کار خود به دیگرى، در برابر مزد» است. و استئجار، [ابتدا،] «درخواست چیزى براى مزد» بوده و سپس براى «دریافت مزد» به کار رفته است، مانند واژه استیجاب (درخواست موافقت) که براى ایجاب (موافقت) به کار مى رود. بر همین اساس است این سخن خداوند: «او را استخدام کن؛ چرا که بهترین کسى است که استخدام مى کنى: نیرومند امانتدار است».

1) العین: ص 38.

2) قصص: آیه 26.

3) مفردات ألفاظ القرآن: ص 65.