حاصلِ بررسى وجوهى که در باره ی اسباب نزول آیه ی ایثار ملاحظه شد، از نظر انطباق با ظاهر قرآن و نیز اسناد روایاتى که بر هر یک از این وجوه دلالت مى نماید، این است که شأن نزول اصلى آیه ی یاد شده، ایثار انصار در جریان تقسیم غنایمى است که از یهود بنى نضیر به دست مسلمانان افتاده بود و آنان، مهاجران را در بهره بردارى از آن، بر خود، مقدّم داشتند. روایاتى که بر این وجه دلالت دارند، با ظاهر آیه ی ایثار، هماهنگ اند و از این رو، اکثر قریب به اتّفاق مفسّران، آن را پذیرفته اند.
بنا بر این، باید گفت: روایاتى که بر سایر وجوه پیش گفته دلالت دارند، در صورت صحّت سند، ذیل آیه ی ایثار را از باب جَرْى، بر موارد یاد شده، تطبیق کرده اند و اگر بخواهیم جمله ی «وَ یُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ کَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ؛ و [دیگران را] بر خویشتن مقدّم مى دارند، هر چند خودشان نیازمند باشند» را بر فرد خاصّى تطبیق کنیم، همان طور که در برخى از روایات گذشته ملاحظه شد، بى تردید، آن شخص، امام على علیه السلام، سیّد المُؤْثِرین (آقاى ایثارگران)، است و مانعى ندارد که بگوییم ذیل آیه ایثار، توسّط جبرئیل علیه السلام بر همه ی موارد ایثار امام علیه السلام و سایر ایثارهاى بزرگ، تطبیق شده است و مقصود از نزول آیه ی یاد شده در این موارد، جرى و تطبیق آن توسّط جبرئیل علیه السلام است.
البتّه باید توجّه داشت که اَسناد روایاتى که بر این وجوه دلالت دارند، به استثناى برخى از روایات مربوط به ایثار امام على علیه السلام، از قوّت و اعتبار لازم برخوردار نیستند؛ امّا بدیهى است که ضعف سند، به معناى مجعول و مردود بودن آنها نیست.
