خداجویی، پارسایی و پیوند با پروردگار، با حیات یاران موعود آمیخته است؛ امیر مؤمنان علیه السلام آنان را «گنج» نامیده، می فرماید:
«مردانی مؤمن هستند که خدای را به شایستگی شناخته اند.»(1)
علی علیه السلام ضمن تشبیه دل ایشان به مشعلهای نورانی،(2) از ذکر پیوسته آنان یاد می کند:
«بر فراز مرکبها، خدا را تسبیح می گویند.»(3)
امام صادق علیه السلام در وصفشان می فرماید:
«مردانی که گویا دلهایشان پاره های آهن است، غبار تردید در ذات مقدس خدای خاطرشان را نمی آلاید. سبک خواب و شب زنده دارند و در نماز بسان زنبور
عسل زمزمه می کنند.. همانند چراغهای فروزانند؛ گویا دلهایشان نورباران است، از ناخشنودی پروردگارشان هراس دارند، برای شهادت دعا می کنند و آرزومند کشته شدن در راه خدایند.»(4)
و حضرت باقر علیه السلام نیز از مناجات مرید و مراد می گوید:
«(مهدی علیه السلام) چون بر فراز نجف برآید، به یاران خطاب کند: امشب را به عبادت به روز آورید، آنان برخی در رکوع و برخی در سجده شب را به سحر می رسانند و به درگاه خدا تضرع می کنند.»(5)
این ویژگی، برخاسته از قابلیتهای معنوی ایشان است؛ آنگونه که امام حسن عسکری علیه السلام می فرماید:
«خداوند آنان را از سرشتی پاک و ریشه ای پاکیزه و گرانبها آفریده است، دلهایشان از کینه و دشمنی پیراسته، رخسارشان برای پذیرش حق آماده است و سیمایشان با نور فضل و کمال آراسته، آیین حق را می پرستند و از اهل حق پیروی می کنند.»(6)
و به راستی ایشان، تفسیر این کلام مولایمان علی علیه السلام
هستند که:
«دیده هاشان به تفسیر قرآن که شنوند روشن شود، بام و شام جامهای حکمت نوشتند (و در تکمیل نفس بکوشند).»(7)
مردان خدا جز ز خدا دل ببریدند
در آینه جز چهره محبوب ندیدند
چون عاشق دلخسته کشیدند بسی هجر
تا جام وصال از کف معشوق چشیدند(8)
1) ینابیع المودة، ص 449.
2) «کان قلوبهم القنادیل». بحارالانوار، ج 52، 308.
3) «یسبحون علی خیولهم». همان.
4) «رجال کان قلوبهم زبر الحدید، لا یشوبها شک فی ذات الله.. لاینامون اللیل، لهم دوی فی صلاتهم کدوی النحل.. کالمصابیحف کان قلوبهم القنادیل وهم من خشیة الله مشفقون، یدعون بالشهاده و یتمنن ان یقتلوا فی سبیل الله». بحارالانوار، ج 52، ص 308.
5) «حتی اذا صعد النجف، قال لاصحابه: تعبدوا هذه، فیبیتون بیع راکع و ساجد، یتضرعون الی الله حتی اذا اصبح.» بحارالانوار، ج 53، ص 7.
6) بحارالانوار، ج 52، ص 35.
7) «و یرمی بالتفسیر فی مسامعهم. و یغبقون کأس الحکمة بعد الصبوح.» نهج البلاغه، خطبه 150، ص 146.
8) قاسم رسا.
