حادثه موعود از یک شب جمعه ای آغاز می شود.
بیا که رایت منصور پادشاه رسید
نوید فتح و بشارت به مهر و ماه رسید
جمال بخت ز روی ظفر نقاب انداخت
کمال عدل به فریاد دادخواه رسید
ز قاطعان طریق این زمان شوند ایمن
قوافل دل و دانش، که مرد راه رسید
کجاست صوفی دجال چشم ملحد شکل
بگو بسوز که مهدی دین پناه رسید(1)
امام زمان، در میان درب خانه خدا و در کنار رکن و مقام می ایستد و آنگاه بانگ برمی آورد:
«ای فرماندهان من!
ای نزدیکان من!
ای کسانی که خداوند پیش از ظهور من آنها را برای یاری من در روی زمین ذخیره کرده است!
بسوی من بشتابید و به فرمان من گردن نهید.»(2)
صدای آن حضرت در شرق و غرب جهان به گوش یارانش می رسد و آنها که در محرابهای خود و یا بر فراز رختخوابهای خود هستند در یک لحظه بانگ
امام را می شنوند و به سوی او می شتابند.(3)
مبدء حرکت یاران از سراسر جهان، و مقصد شهر شریف مکه است:
«در حالیکه جوانان شیعه در پشت بام خانه هایشان خوابیده اند یک مرتبه چون قطعه های ابر پاییزی در یک شب از تیره های مختلف بدون وعده قبلی به سوی صاحبشان برده می شوند صبح همگی خود را در مکه معظمه می یابند و دور شمع وجودش گرد می آیند.»(4)
امام صادق علیه السلام می فرماید:
«هنگامی که به امام زمان اذن ظهور برسد خدا را با اسم اعظمش می خواند و همه یارانش از سراسر جهان گرد می آیند که آنها یاران پرچمدار او هستند. گروهی از آنها شبانه از بسترهایشان ناپدید می شوند و صبح در مکه حاضر می شوند و برخی از آنها آشکارا دیدده می شوند که روی ابرها راه می روند.»(5)
پیشگویی از حضور سریع و اعجازگونه یاران مهدی در سخنان ائمه اطهار علیهم السلام بسیار بیان شده است، از
جمله امام علی علیه السلام می فرماید:
«آنها شبانه از بسترهایشان ناپدید می شوند و صبح در مکه حاضر می شوند و برخی از آنها در روز روشن بر فراز ابرها راه می روند آنها با نام، نام پدر، لقب و دیگر خصوصیاتشان شناخته می شوند.»(6)
امام رضا علیه السلام در تفسیر آیه [اینما تکونوا یأت بکم الله جمیعا] (7) بر این مهم اشاره می نماید:
«همانا قسم به خدا آن هنگام که قائم قیام کند، خداوند یاران شیعه را از سراسر دنیا گرد می آورد»(8)
امام صادق علیه السلام از حضور همه یاران در شب موعود، چنین خبر می دهد:
«خداوند آنها را در یک شب جمعه در مکه معظمه و در بیت الله الحرام گرد می آورد که حتی یک نفر از آنها تخلف نمی کدن، آنگاه در کوچه های مکه به راه می افتند تا برای خود سکنایی پیدا کنند، مردم که افراد شناسی را در میان خود می بینند در حالیکه از ورود هیچ قافله ای به قصد حج عمره، تجارت و غیره اطلاعی ندارند از این رهگذر به یکدیگر می گویند: افراد ناشناسی می بینیم که تا به امروز در این شهر آنها
را ندیده ایم! اینها اهل یک شهر و یک قبیله و یک تیره و یک نژاد نیستند و خود هیچ اهل و عیال و وسیله و مرکبی همراه ندارند.»(9)
1) حافظ شیرازی.
2) بحارالانوار، ج 52، ص 333.
3) همان کتاب.
4) امام باقر: «بینا شباب الشیعه علی ظهور منازلهم نیام اذ توافوا الی صاحبهم فی لیلة واحدة علی غیر میعاد، فیصحبون بمکة یجتمعون قزعا کقزع الخزیف من القبایل». بحارالانوار، ج 52، ص 370، نعمانی 170.
5) «اذا اذن الامام دعا الله باسمه (ای باسم الله الاعظم) فاتیحت له صحابته و هم اصحاب الالویه: فمنهم من یفتقد عن فراشه لیلا فیصبح فی مکه و منهم من یری یسیر فی السحاب نهارا». بحار، ج 52، ص 286.
6) «انهم لمفتقدون عن فراشهم لیلا فیصبحون بمکة و بعضهم یسیر فی السحاب نهارا، غیبه نعمانی»، ص 168.
7) سوره بقره، آیه 148.
8) «و ذلک والله ان لو قد قام قائمنا یجمع اله الیه شیعتنا من جمیع البلدان». مجمع البیان، ج 1، ص 231.
9) بشارة الاسلام، ص 210.
