زمان مطالعه: < 1 دقیقه
«وَ الَّذینَ تَبَوَّؤُا الدَّارَ وَ الْإیمانَ مِنْ قَبْلِهِمْ یُحِبُّونَ مَنْ هاجَرَ إِلَیْهِمْ وَ لا یَجِدُونَ فی صُدُورِهِمْ حاجَةً مِمَّا أُوتُوا وَ یُؤْثِرُونَ عَلى أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ کانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ وَ مَنْ یُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُون.(1)
و [نیز] کسانى که پیش از آنان (مهاجران) در سراى (مدینه) جاى گرفته و ایمان آورده اند، هر کس را که به سوى آنان مهاجرت کرده، دوست دارند و نسبت به آنچه به ایشان داده شده است، در دل هایشان حسدى نمى یابند و [دیگران را] بر خویشتن مقدّم مى دارند، هر چند خودشان نیازمند باشند، و آنها که از آزمندىِ نفس خویش، مصون بمانند، آنان، همان رستگاران اند».
در باره شأن نزول این آیه، پنج وجه به شرح ذیل، روایت شده است:
1) حشر: آیه 9.
