48. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله – خطاب به على علیه السلام -:
اى على! چون روز قیامت شود، منادى اى از میان عرش ندا در مى دهد: کجایند دوستداران على و کسى که دوستش مى دارد؟ کجایند آنان که به خاطر خدا با یکدیگر دوستى مى ورزیدند؟ کجایند آنان که براى خدا به یکدیگر بخشش مى کردند؟ کجایند ایثارگران؟ کجایند آنان که زبان هایشان از تشنگى خشکید؟ کجایند آنان که در نیمه هاى شب که مردم، خفته بودند، آنان نماز مى گزاردند؟ کجایند آنان که از بیم خدا مى گریستند؟ «بیمى بر شما نیست و اندوهگین نمى شوید». کجایند همراهان پیامبر، محمّد صلی الله علیه و آله؟ آسوده خاطر باشید و شادمان. «شما و همسرانتان، شادمانه به بهشت وارد شوید».
49. امام باقر علیه السلام:
خداوند، بهشتى دارد که جز سه کس، وارد آن نمى شود: مردى که علیه خود به حق داورى کند؛ مردى که براى خدا به دیدن برادرش برود، و مردى که به خاطر خدا برادر مؤمنش را بر خویشتن، مقدّم بدارد.
50. تنبیه الخواطر – به نقل از سهل بن عبد الله -:
موسى علیه السلام گفت: اى پروردگار من! درجات محمّد و امّت او را به من بنمایان.
خداوند فرمود: «اى موسى! تو تاب دیدن آنها را ندارى؛ امّا [فقط] یک منزلت از منزلت هاى بزرگ و باشکوه او را به تو مى نمایانم که به واسطه ی همان، او را بر تو و بر تمام آفریدگانم برترى دادم».
آن گاه، خداوند از ملکوت آسمان براى او پرده برداشت و موسى علیه السلام، منزلتى را دید که از [شدّت] پرتوهاى آن و قُربش به خداوند، نزدیک بود قالب تهى کند. گفت: پروردگارا! به واسطه ی چه چیز، او را به این کرامت رساندى؟
فرمود: «به واسطه ی خصلتى که از میان ایشان، آن را به او اختصاص دادم، و آن خصلت، ایثار است. اى موسى! هیچ یک از ایشان نیست که دمى از عمر خویش به این خصلت عمل کرده باشد، مگر آن که از حسابرسى او شرم مى کنم و در بهشت خود، هر جا که او بخواهد، جایش مى دهم».
ر. ک: ص 129 (ایثار / فصل دوم / بالاترینِ مراتب ایمان)
