نیاز انسان به انس

نخستین نکته ی قابل تأمّل، این است که نیاز نداشتن به اُنس و اَنیس، ویژه ی خداوند متعال است، چنان که از امام صادق علیه السلام روایت شده است:

سُبحانَ مَن لا یَستَأنِسُ بِشَىءٍ أبقاهُ، وَ لا یَستَوحِشُ مِن شَىءٍ أفناهُ.(1)

منزّه است خدایى که با چیزى که ایجادش کرده است، اُنس نمى گیرد و از [فقدان] چیزى که نابودش مى سازد، احساس وحشت [و تنهایى] نمى کند!

انسان، از ریشه ی «اُنس» است و در زندگى، نیازمند اُنس با دیگران است و به همین دلیل است که «اُنس» هم مانند «اُلفت»،(2) از سپاهیان خِرد شمرده مى شود و انسان براى رسیدن به زندگى مطلوب، باید از این ویژگىِ فطرى استفاده نماید.

1) الدعوات: ص 240 ح 672، بحار الأنوار: ج 82 ص 172 ح 6.

2) از امام صادق علیه السلام در تبیین سپاهیان عقل و جهل آمده است: «و الاُلفة و ضِدُّها الفُرقَةُ؛ و الفت که ضدّ آن، فرقت است» (دانش نامه ی عقاید اسلامى: ج 1 ص 340).