قرآن
«به راستى که انسان، ناسپاس است».
«و هر گاه به انسان از جانب خود، رحمتى چشانیم، بِدان شادمان [و سرمست] مى شود، و چون به سزاى دستاورد پیشین آنها، به آنان بدى رسد، همانا انسان، ناسپاسى مى کند».
«و چون در دریا به شما صدمه اى برسد، هر کس جز او را که مى خوانید، ناپدید [و فراموش] مى گردد و چون شما را به سوى خشکى رهانید، روى گردان مى شوید، و انسان، همواره ناسپاس است».
«و [مشرکان] براى او (خدا) بعضى از بندگان را جزئى [چون فرزند و شریک] قرار دادند. همانا انسان، ناسپاسى آشکار است».
«کشته باد انسان! چه ناسپاس است!».
«به راستى که انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است، و او خود بر این، نیکْ گواه است».
«و چون انسان را نعمت بخشیم، روى بر مى تابد و خود را کنار مى کشد و چون آسیبى به او رسد، دست به دعاى فراوان بر مى دارد».
حدیث
144. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هیچ موجودى نیست، مگر آن که بیشتر از آدمیزاد، فرمان بُردار خداست.
145. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: هیچ مخلوقى از مخلوقات خداوند عز و جل نیست، مگر آن که بیشتر از فرزندان آدم، فرمان بُردار خداست، بجز فرزندان ابلیس.
