قرآن
«هر آینه، بسیارى از جنّیان و آدمیان را براى دوزخ آفریده ایم، [چرا که] دل هایى دارند که با آنها دریافت نمى کنند، و چشمانى دارند که با آنها نمى بینند، و گوش هایى دارند که با آنها نمى شنوند. آنان، همانند چارپایان، بلکه گم راه تر [و پست تر] ند. آنان، ناهشیاران اند».
«یا گمان دارى که بیشترشان مى شنوند یا مى اندیشند؟ آنان، جز مانند ستوران نیستند؛ بلکه گم راه ترند».
حدیث
196. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: خداوند عز و جل انسان ها را بر سه گروه آفرید: گروهى چون ستوران اند. خداوند متعال فرموده است: «دل هایى دارند که با آنها دریافت نمى کنند، و چشمانى دارند که با آنها نمى بینند، و گوش هایى دارند که با آنها نمى شنوند. آنان، همانند چارپایان اند؛ بلکه گم راه ترند». گروهى تن هایشان، تن هاى آدمى زادگان است، و جان هایشان، جان هاى اهریمنان، و گروهى در سایه خداوند عز و جل هستند، در آن روزى که سایه اى جز سایه ی او نیست.
197. امام على علیه السلام – در حکمت هاى منسوب به ایشان ـ: براى صاحب خِرد، زشت است که حیوان باشد، در حالى که مى تواند انسان باشد و مى تواند فرشته باشد، و [برایش زشت است که] به دارایىِ عاریتى و زندگى باز ستاندنى رضایت دهد، در حالى که مى تواند دارایى جاویدان و زندگى ابدى به دست آورد.
198. امام زین العابدین علیه السلام – از دعاى ایشان در ستایش خداوند عز و جل ـ: سپاس، خدایى را که اگر شناخت ستایش خود را در برابر احسان هاى پیاپى و نعمت هاى فراوانى که به بندگانش ارزانى داشته است، از آنان باز مى داشت، از نعمت هایش بهره مى گرفتند و ستایشش نمى کردند، و از روزى او، بى دریغ برخوردار مى شدند؛ لیکن سپاسش نمى گفتند، و اگر چنین بودند، آن گاه از مرزهاى انسانیت به مرز حیوانیت، سقوط مى کردند و چنان مى شدند که خداوند در کتاب استوار خود فرموده است: «آنان، همانند چارپایان اند؛ بلکه گم راه ترند».
ر. ک: ص 159 (انسان / فصل ششم: ویژگى هاى نکوهیده انسان / نادانى).
