یکى از مراحل مهم تدوین دانش نامه، تخریج یا مصدریابى متون آن است. در این
مرحله، پژوهشگر دیگرى، از طریق برنامه هاى نرم افزارى، براى یافتن مصادر حدیث، جستجو مى کند. سپس، جامع ترین، استوارترین و کهن ترین مصدر را انتخاب مى نماید و نشانى مصادر یافت شده را بر اساس میزان اعتبار آنها تنظیم مى نماید و اگر متن قوى ترى یافت شد، جایگزین متن اصلى مى گردد و روایات مکرّر یا مشابه را، جز در موارد ذیل، حذف مى نماید:
الف – وجود نکته ی مهمى در متن روایات مشابه؛
ب – تفاوت لفظى در متونى (نصوصى) که از طریق شیعه و اهل سنّت نقل شده اند؛
ج – نیاز به تکرار روایت در چند باب، مشروط به این که روایت، بیش از یک سطر نباشد.
در غیر این موارد، روایات مکرّر یا مشابه، حذف مى شوند و نشانى آنها، طبق آیین نامه، در پاورقى افزوده مى شود.
نکته ی قابل توجّه، این که: اگر دسترس به منابع اوّلیه مقدور باشد، حدیث (روایت)، از آنها نقل مى شود و تنها نشانى دو جامع روایى – یعنى بحار الأنوار در احادیث شیعه و کنز العمّال در احادیث اهل سنّت -، براى سهولت دسترس خوانندگان به حدیث، در پایانِ نشانى، افزوده مى گردد.
