جستجو
این کادر جستجو را ببندید.

فراموشى (2)

زمان مطالعه: < 1 دقیقه

قرآن

«و انسان، چون به وى گزندى رسد، توبه کنان، پروردگارش را مى خواند. سپس چون [پروردگارش] از جانب خود به او نعمتى بخشد، آنچه را که پیش تر براى رفع آن به درگاه او دعا مى کرد، از یاد مى بَرَد و براى خدا همتایانى قرار مى دهد تا [خود و دیگران را] از راه او گم راه گرداند. بگو: به کفرت اندکى برخوردار شو که تو از اهل آتشى!».

«پیش از این، با آدم پیمان بستیم. پس [آن را] فراموش کرد و براى او عزمى نیافتیم».

«و هر گاه به انسان گزندى رسد، ما را به پهلو خفته یا نشسته یا ایستاده، مى خواند و چون گزندش را از او برطرف سازیم، چنان مى گذرد که گویى ما را براى گزندى که به او رسیده، نخوانده است. این گونه، براى اسرافکاران، آنچه انجام مى دادند، زینت داده شده است».

«پس هر گاه به انسان گزندى رسد، ما را مى خواند. سپس چون از جانب خود به او نعمتى دهیم، مى گوید: «آن را به دانش خود یافته ام». نه چنان است؛ بلکه آن، آزمایشى است؛ ولى بیشترشان نمى دانند».

حدیث

150. امام صادق علیه السلام: انسان، انسان نامیده شده است؛ چون دچار نسیان [و فراموشى] مى شود. خداوند عز و جل فرموده است: «و پیش از این با آدم پیمان بستیم. پس [آن را] فراموش کرد».

ر. ک: توسعه ی اقتصادى بر پایه ی قرآن و حدیث: ج 2 ص 945 (بخش پنجم / فصل یکم: فخرفروشى با ثروت / زیان هاى فخرفروشى با ثروت / فراموش کردن خدا).