شرم

124. امام صادق علیه السلام – به مُفضّل بن عمر ـ: اى مُفضل! در ویژگى دیگرى که از میان همه جانداران، تنها به انسان، این آفریده بلندپایه و بسیار ارزشمند، اختصاص داده شده، یعنى حیا (شرم) بنگر. اگر حیا نبود، هیچ میهمانى پذیرایى نمى شد، به وعده ها وفا نمى شد، کسى حاجت دیگرى را برآورده نمى ساخت، کسى دنبال زیبایى ها [و خوبى ها] نمى رفت، و از بدى [و زشتى] در هیچ کارى از کارها خوددارى نمى شد. حتّى بسیارى از کارهاى واجب نیز به خاطر حیا انجام مى پذیرند؛ چرا که بعضى از مردم، اگر حیا وجود نداشت، حقوق پدر و مادر خود را رعایت نمى کردند، صِله ی رحِم به جا نمى آورند، امانتدارى نمى کردند و از فحشا خوددارى نمى ورزیدند. پس آیا نمى بینى که چگونه همه خصلت هایى که صلاح انسان و سامان یافتن امور او به آنها بستگى دارد، در او جمع شده است؟