قرآن
«این زندگى دنیا، جز سرگرمى و بازى نیست و زندگى [حقیقى]، همانا [در] سراى آخرت است، اگر مى دانستند».
حدیث
39. امام على علیه السلام – از دعاى ایشان در روز صفّین -: بار خدایا! از تو درخواست مى کنم… تا وقتى مرا در زمینت سکونت [و عمر] مى دهى، همواره به یاد خودت کوشا[یم] بدارى. و هر گاه مرگ – که از آن گریزى نیست – مرا فرا مى رسد، مردنم را کشته شدن در راه خودت به دست بدترین آفریده ات قرار بده، و در آن سراى زندگى [حقیقى]، مرا در میان زندگانى که نزد تو روزى مى خورند، جاى ده.
40. امام باقر علیه السلام – در دعاى جامع -: بار خدایا! از تو درخواست مى کنم که تا زنده ام، زندگى مرا قرین آسایش بگردانى، چندان که به واسطه ی آن بر طاعت تو توانا گردم و به خشنودى تو دست یابم و فردا[ى قیامت] به سراى زندگى [حقیقى]، نایل گردم.
41. امام صادق علیه السلام: على بن الحسین (زین العابدین) علیه السلام این دعا را مى خواند…: «معبود من! از شرّ دنیا و از شرّ هر آنچه در دنیاست، به تو پناه مى برم. دنیا را بر من، زندان مگردان و جدایى از آن را مایه ی اندوهم قرار مده. مرا از فتنه ی سراى دنیا چنان به سراى زندگى [حقیقى] ببَر که از من خشنود باشى و اعمالم در آن، پذیرفته شده باشد».
42. امام صادق علیه السلام: بار خدایا! از شرّ دنیا و شرّ اهل دنیا و شرّ آنچه در دنیاست، به تو پناه مى برم. بار خدایا! دنیا را بر من، زندان مگردان و جدایى از آن را مایه ی اندوهم مساز. از فتنه ی دنیا پناهم بده و اعمالم در آن را پذیرفته ی درگاهت و تلاش هایم را مورد قدردانى خود قرار بده تا بدین وسیله به سراى زندگى [حقیقى] و سکونتگاه نیکان، نایل آیم.
