قرآن
«بلکه این [قرآن]، آیاتى است روشن در سینه هاى کسانى که به آنان دانش داده شده است. آیات ما را [کسى] جز ستمکاران، انکار نمى کند».
«و آنها [آیات ما] را- با آن که جان هایشان بدانها یقین داشت- [تنها] از سرِ ستم و سرکشى، انکار کردند. پس بنگر که فرجام تباهکاران، چگونه بوده است».
«ما مى دانیم که آنچه آنها مى گویند، تو را اندوهناک مى سازد. آنان تو را تکذیب نمى کنند؛ بلکه این ستمکاران، آیات خدا را انکار مى کنند».
حدیث
215. تفسیر الطبرى- به نقل از ابو صالح-: جبرئیل علیه السلام روزى نزد پیامبر صلى الله علیه و آله- که اندوهگین نشسته بود- آمد و پرسید: چرا اندوهگینى؟
پیامبر خدا فرمود: «اینها مرا دروغزن شمردند».
جبرئیل علیه السلام به ایشان گفت: آنان تو را دروغزن نمى شمارند. آنها مى دانند که تو راستگویى؛ «بلکه این ستمکاران، آیات خدا را انکار مى کنند».
216. امام على علیه السلام: ابو جهل به پیامبر صلى الله علیه و آله گفت: ما تو را دروغزن نمى شماریم؛ بلکه آنچه را آورده اى، دروغ مى دانیم. پس خداوند، این آیه را فرو فرستاد: «آنان تو را دروغزن نمى شمارند؛ بلکه این ستمکاران، آیات خدا را انکار مى کنند».
ر. ک: ص 169 ح 214.
