239. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: به قرآن، ایمان نیاورده است کسى که حرام هاى آن را حلال شمارد.
240. تاریخ بغداد- به نقل از علقمه-: على علیه السلام براى ما سخنرانى کرد و فرمود: «پیامبر خدا فرمود: «زناکار، آن گاه که زنا مى کند، با ایمان زنا نمى کند. سارق، آن گاه که سرقت مى کند، با ایمان سرقت نمى کند. شرابخوار نیز آن گاه که شراب مى نوشد، با ایمان شراب نمى نوشد»». مردى گفت: اى امیر مؤمنان! پس چنین کسى کافر است؟
امیر مؤمنان فرمود: «نه. [البتّه] پیامبر خدا به ما نفرمود که رخصت ها را براى شما توضیح دهیم.(1) همانا پیامبر خدا فرمود: «زناکار، هنگام زنا کردن، آن گاه که بگوید: زنا براى من حلال است، مؤمن نیست (ایمان از او سلب مى شود). سارق، هنگام سرقت، آن گاه که بگوید: سرقت براى من حلال است، مؤمن نیست و شرابخوار نیز هنگام نوشیدن شراب، آن گاه که بگوید: شراب براى من حلال است، مؤمن نیست»».
241. الکافى- به نقل از عبد اللّه بن سنان-: از امام صادق علیه السلام پرسیدم: شخصى مرتکب گناهان کبیره مى شود و با چنین وضعى، از دنیا مى رود. آیا این او را از اسلام خارج مى سازد؟ و اگر عذاب شود، آیا عذابش مانند عذاب مشرکان، [همیشگى] خواهد بود، یا عذاب او مدّتى و پایانى دارد؟
فرمود: «هر کس گناه کبیره اى را مرتکب شود و آن را روا بداند، این او را از اسلام خارج مى کند و به سخت ترین عذاب، کیفر مى شود؛ ولى اگر معترف باشد که مرتکب گناه شده است و بمیرد، این او را از ایمان خارج مى سازد؛ امّا از اسلام بیرونش نمى برد و عذابش سبک تر از عذاب شخص اوّل است».
1) همین روایت در المعجم الصغیر چنین آمده است: «پیامبر صلى الله علیه و آله به ما مى فرمود که احادیث رخصت را مبهم باقى بگذاریم». به هر حال، مقصود، آن است که ابهام موجود در احادیث رُخصت، خالى از حکمت نیست و تا ضرورتى نباشد، نباید آنها را توضیح داد.
