یکى از روشن ترین پیام هاى حدیث ثقلین، بقاى اهل بیت تا دامنه قیامت است؛ زیرا اگر اهل بیت پیامبر صلى الله علیه و آله تا قیامت باقى نباشند، توصیه به تمسّک به آنها تا قیامت، بى معناست.(1) براى توضیح این پیام، تبیین سه مسئله ضرور است:
1) در احادیث، تشویق به تمسک به اهل بیت علیهم السلام، اشاره ای است به این نکته که هر یک از اهل بیت شایسته تمسک، تا روز قیامت، این شایستگی را دارند، همان گونه که کتاب عزیز(قرآن) هم چنین است. به همین جهت است که اهل بیت، مایه ی امان زمینیان اند، چنان که خبرش می آید و گواه بر این مطلب، خبر گذشته است که: «در هر نسلی از امت من، دادگرانی از اهل بیتم وجود دارند» تا آخر روایت. سپس شایسته ترین کس از اهل بیت برای تمسک، امام آنان و دانشمندشان علی بن ابیطالب – که خداوند، او را بزرگ گرداند – است، به دلیلی که پیش تر گفتیم و به جهت دانش فراوان و دقت هایش هایش در [فهم و] استنباط. از همین روست که ابوبکر گفت: «علی، عترت پیامبر خداست» یعنی [جزو] همان هایی که پیامبر صلی الله علیه و آله به تمسک به آنها تشویق کرده است. پس علی را برای آنچه گفتیم، ویژه گردانید و برای همین، در غدیر خم، او را برگزید (الصوائق المحرقة: ص 151).
