جایگاه قرآن در حوزه ی معرفت دینى را مى توان از اوصاف و ویژگى هایى که این کتاب براى خود ذکر کرده، فهمید؛ اوصافى از قبیل: نور، بیان، تبیان، شفا، رحمت، هدایت و…، همچنان که مى توان این جایگاه را از تعابیر پیامبر صلی الله علیه و آله و اهل بیت علیهم السلام در باره ی قرآن و تعامل آنان با این کتاب، به دست آورد؛ تعابیرى از قبیل: عَهدُ الله، حَبلُ الله و….(1)
و یا سخنانى از این قبیل:
فَإِذَا الْتَبَسَت عَلَیکُمُ الْفِتَنُ کَقِطَعِ اللَّیلِ الْمُظلِمِ، فَعَلَیکُم بِالْقُرآنِ.(2)
آن هنگام که فتنه ها، شما را چون پاره هاى شب تار در بر گرفتند، بر شما باد به قرآن!
بر پایه ی آنچه یاد شد، مى توان گفت که قرآن کریم، داراى شش ویژگى است که پایه و اساس جایگاه این کتاب را در اسلام، تشکیل مى دهند. البتّه مى توان موارد دیگرى را نیز بر این شش ویژگى افزود؛ ولى اُمّهات و اصول آنها همین مواردند:
1) مجموعه این ویژگى ها را به تفصیل، در کتاب شناخت نامه ی قرآن (بخش یکم / فصل یکم) آورده ایم.
2) الکافى: ج 2 ص 599 ح 2.
