144. المستدرک على الصحیحین – به نقل از حنش کنانى ـ: از ابو ذر، در حالى که درِ کعبه را گرفته بود، شنیدم که مى گفت: هر که مرا مى شناسد که مى شناسد و هر که مرا نمى شناسد، بداند که من ابوذرم. از پیامبر صلى الله علیه و آله شنیدم که فرمود: «هان! مَثَل اهل بیت من در میان شما، چونان کشتى نوح است در میان قوم اوست. هر که بر آن سوار، نجات یافت و هر که از آن باز مانْد، غرق گشت».
145. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: اهل بیت من، چونان کشتى نوح است که هر کس بر آن سوار شد، نجات یافت و هر که از آن باز مانْد، غرق گشت.
146. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: اهل بیت من در میان شما، چونان کشتى نوح در میان قوم نوح است که هر کس بر آن سوار شد، نجات یافت و هر که از آن باز مانْد، نابود گشت.
147. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: ما کشتى نجاتیم. هر که بدان در آویخت، از خطر نجات یافت و هر که از آن کناره گرفت، نابود شد. هر که از خدا حاجتى دارد، باید به وسیله ی ما اهل بیت بخواهد.
148. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: اهل بیت من در میان شما، همچون کشتى نوح اند که هر که بدان سوار، نجات یافت و هر که از آن باز مانْد، به آتش افکنده شد.
149. امام على علیه السلام: اى کمیل! پیامبر خدا صلى الله علیه و آله، روزى بعد از نماز عصر، در نیمه ی ماه رمضان – در حالى که مهاجران و انصار گرد آمده بودند ـ، ایستاده بر دو پاى بر منبر، به من سخنى فرمود که: «على و دو پسرم از او – که [هر سه] پاک اند ـ، از من اند و من از آنهایم. پس از مادرشان، ایشان هم پاک اند. آنان کشتى اند. هر که بر آن سوار شود، نجات مى یابد و هر که از آن باز مانَد، فرو مى افتد. نجات یافته [با آن]، در فردوس و فرو افتاده [از آن]، در آتش خواهد بود».
150. امام على علیه السلام: حسن و حسین، دو نوه [پیامبر در] این امّت اند. آنها نسبت به محمّد، چونان جاى دو چشم اند در سر، و من چونان جاى دو دستم در پیکر، و فاطمه چونان قلب براى جسم است. مَثَل ما همچون کشتى نوح است که هر کس بدان سوار شود، نجات یافت و هر که از آن باز مانْد، غرق شد.
151. امام على علیه السلام: هر که از امر ما پیروى کرد، پیشى گرفت و هر که به کشتى اى جز کشتى ما سوار شد، غرق گشت.
152. امام زین العابدین علیه السلام: ماییم کشتى روانِ در دریاهاى عمیق و گود. هر که بر آن سوار شود، ایمن مى مانَد و هر که از آن چشم پوشد، غرق مى شود.
153. امام صادق علیه السلام: چون ظهر مى شد، على بن الحسین (زین العابدین) علیه السلام نماز مى گزارد و دعا مى کرد. سپس به پیامبر صلى الله علیه و آله درود مى فرستاد و مى فرمود: «خدایا! بر محمّد و خاندان محمّد – که درخت نبوّت و جایگاه رسالت و مکان آمد و شد فرشتگان و کان دانش و اهل بیت وحى اند ـ، درود فرست. خدایا! درود فرست بر محمّد و خاندان محمّد، کشتى روان در دریاهاى عمیق و گود. هر کس بدان سوار شود، ایمنى مى یابد و هر که از آن چشم پوشد، غرق مى شود. هر که از ایشان پیشى گیرد، از دین بیرون رفته است و هر که از ایشان عقب مانَد، نابود مى شود و هر که همواره با ایشان باشد، به مقصد مى رسد».
