قرآن
«از آنان، هیچ روزى اى نمى خواهم و نمى خواهم که مرا خوراک دهند».
حدیث
80.امام على علیه السلام: به خاطر تنهایى [خود]، آفریدگان را نیافریدى و براى سود خویش، به کارشان نگرفتى.
81.امام على علیه السلام: آنچه آفرید، نه براى افزودن بر قدرتى [از خود] بود، و نه به خاطر بیم از پیشامدهاى زمان، و نه براى آن که در مصاف با همتایى جنگجو، یا در برابر شریکى افزون خواه، یا دشمنى ناساز، از او یارى طلبد؛ بلکه آنان، آفریدگانى مملوک، و بندگانى بى مقدار بیش نیستند.
82.امام زین العابدین علیه السلام: معبودا! جان من، [بخشش و] هدیه اى است از جانب تو. تو آن را نیافریدى تا با آن، زیانى را از خودت دور سازى، یا از ره گذر آن به سودى دست یابى؛ بلکه ایجادش کردى تا توانایى خویش را بر ایجاد همانند آن، به اثبات برسانى و آن را دلیل توانایى خود بر آفریدن همچون آن، قرار دهى.
83.علل الشرائع ـ به نقل از عبد اللّه بن سلّام، وابسته ی پیامبر خدا صلى الله علیه و آله ـ: در صحف موسى بن عمران علیه السلام آمده است: «اى بندگان من! من [خلق را] نیافریدم تا به واسطه ی آنان، بر خویشتن چیزى بیفزایم، یا از تنهایى به در آیم، یا در کارى ناتوان باشم و از آنان، کمک بگیرم، یا سودى به دست آورم و یا زیانى را از خود بگردانم. اگر همه ی آفریدگانم از اهل آسمان ها و زمین، بر طاعت و عبادت من گِرد آیند و شب و روز در این کار باشند و سستى نورزند، این همه به پادشاهى من، ذرّه اى نمى افزاید. من، از این، منزّه و برترم».
