در قرآن، کلمه ی «اُنس» به کار نرفته است؛ لیکن از مشتقّات آن استفاده شده است، مانند: «آنَستُم» در آیه ی: «فَإِنْ ءَانَسْتُم مِّنْهُمْ رُشْدًا فَادْفَعُواْ إِلَیْهِمْ أَمْوَالَهُمْ؛(1) اگر آنان را رشید یافتید، اموالشان را به خودشان بسپارید» که به معناى محسوس شدن و معلوم گردیدن است و مقصود، این است که هنگامى که آثار رشد فکرى در ایتام برایتان محسوس و نمایان گردید، اموالشان را در اختیارشان قرار دهید. و «تستأنسوا» در آیه ی: «لَا تَدْخُلُواْ بُیُوتًا غَیْرَ بُیُوتِکُمْ حَتَّى تَسْتَأْنِسُواْ»(2) که به معناى انجام دادن کارى که موجب اُنس و آشنایى است، استعمال شده است و مقصود، آن است که سرزده وارد خانه ی دیگران نشوید.
امّا در احادیث اسلامى، کلمه ی «اُنس» و مشتقّات آن، فراوان به کار رفته و ره نمودهاى بسیار ارزنده و آموزنده اى در مورد آنچه شایسته ی اُنس و دل بستگى است و آنچه شایسته ی دل بستگى نیست، ارائه شده است؛ امّا پیش از ملاحظه ی متن این ره نمودها، توجّه به این نکات، نیکوست:
1) نساء: آیه ی 6.
2) نور: آیه ی 27.
