620. امام على علیه السلام:
خدایا! تو را نه به آزِ بهشتت پرستیدم و نه از هراسِ دوزخت؛ لیکن تو را شایسته پرستش یافتم و پرستیدمَت.
621. امام على علیه السلام:
جماعتى خدا را از سر امید پرستیدند، که این، پرستش بازرگانان است و جماعتى از سرِ ترس، که این، پرستش بردگان است و جماعتى او را از سرِ سپاس پرستیدند، که این، پرستش آزادگان است.
622. امام صادق علیه السلام:
بندگان، سه گروه اند: گروهى خدا را از سرِ هراس مى پرستند، که این، پرستش بردگان است و گروهى در جستجوى پاداش، که این، پرستش مزدوران است و گروهى خداوند را به سبب محبّت به او مى پرستند، که این، پرستش آزادگان و برترین پرستش است.
623. تنبیه الخواطر:
امام زین العابدین علیه السلام فرمود: «من خوش نمى دارم خدا را چنان بپرستم که مقصودى جز پاداش نداشته باشم تا چونان برده اى باشم آزمند و تسلیم که اگر طمع ورزد، مى کوشد و گر نه، نه، و خوش نمى دارم خدا را چنان بپرستم که [مقصودى] جز هراسِ از کیفر او در سر نداشته باشم تا چونان برده بدکارى باشم که اگر نهراسد،گامى بر نمى دارد».
به امام علیه السلام گفته شد: پس چرا خدا را مى پرستى؟
فرمود: «چون او با نواختن و نعمت دادن به من، شایسته عبادت است».
